چرا مختار قاتلان امام حسین (ع) را با خشونت و به بدترین وجه مجازات کرد؟

سلام جناب فلاح

مگر در دین ما نیامده برای مجازات کسی که مثلا قتل کرده اعدام است؟؟؟ پس چرا مختار از قاتل های بی رحم امام حسین به طور غیر شرعی انتقام گرفت؟؟   مثلا دست وپاهای انها رو برید و زنده زنده در اتش انداخت، مگر نه اینکه قاتل امام علی با همان یک ضربه شمشیر مجازات شد؟؟

حالا می خواستم بدونم کار مختار درست بوده؟؟شرعی بود؟

با توجه به اینکه سریالش رو هر هفته می ده این سوال خیلی ذهن من رو در گیر کرده!

پاسخ:

باسلام و عرض احترام

بنده طلبه بیسوادی هستم و علم زیادی ندارم ما كجا و بزرگان و علمای حوزه كجا.اما سوالات رو دقیق و مستند و طوری كه قانع شوید عرض میكنم.از این لحاظ به دلتون ترس راه ندید ومطمئن باشید.

در مورد سوالتون چند تا نكته عرض میكنم كه جواب براتون مشخص بشه:

1.اصل قیام و مجازات قاتلان بی رحم خاندان پیامبر(ص) امری پسندیده است ؛ امام نیکویی اصل ، تاییدی بر شیوه و چگونگی انتقام نیست.

2.آن طوری كه از تاریخ استفاده می شود مختار قبل از قیام كسانی را به مدینه فرستاد و آنها همراه محمدحنفیه(پسر امیرالمؤمنین و عموی حضرت سجاد(ع)) خدمت امام سجاد رسیدند و حضرت اجازه این كار را دادند و عموی خود حنفیه را نماینده خود در این كار را قرار دادند قریب به این مضمون فرمودند اگر یك برده سیاه زنگی هم برای طرفداری و انتقام از خون ما قیام كند مورد رحمت خدا و مأجور خواهد بود.

بعد از قیام هم مرتبا گزارش عملیات مختار به امام سجاد علیه السلام می رسید و مورد تأیید قرار می گرفت و حتی یك مورد هم ننوشته اند كه امام(ع) كارهای او را مورد انتقاد قرار دهد حتی وقتی سر بریده عبیدالله بن زیاد را به محضر امام سجاد(ع) آوردند حضرت مشغول خوردن غذا بودند و فورا به سجده افتادند و فرمودند وقتی ما را همراه زنان و سرهای شهداء و سر پدرم وارد مجلس این ملعون كردند، مشغول صرف غذا و شراب بود و شاید حضرت همانجا نفرین كردند و از خداوند خواستند و خدا هم اینچنین مكافات كرد.

در روایتی آمده است: هیچ زن هاشمیه ای بعد از شهادت امام حسین(ع) موهایش راشانه و خضاب نکرد تا زمانی که مختار سر ابن زیاد را برای امام سجاد(ع)فرستاد. و هیچ روزی امام سجاد(ع) خوشحال تر از روزی که مختار سر ابن زیاد رابرای امام سجاد(ع) فرستاد نبود. حضرت به شکرانه این خبر خوش یک بار شتر خرماصدقه داد. در روایات ما ستایش های فراوانی شده، از آنان که سبب شادی وخوشحالی مومنی شوند ! حال قضاوت کنید اجر و پاداش کسی را که دل امامی را شادکند!!

در روایتی دیگر حضرت امام باقر(ع) فرمود: به مختار ناسزا نگویید چون او قاتلین ما را به سزای عمل ننگین آنها نشاند و زن های بی شوهر ما را شوهرداد و در شرایط تنگدستی مختار ما را کمک کرد.

در روایتی آمده امام باقر(ع) در «منی » مشغول تراشیدن سر بود. دراین هنگام شخصی اجازه خواست و وارد شد و خواست دست امام(ع) را ببوسد امام(ع) پرسید توکی هستی ؟ او گفت من پسر مختارم، امام باقر(ع) از او تجلیل کرد، سپس خدمت امام(ع) درد دل کرد که خیلی علیه پدرم سخن گفته می شود. امام (ع) فرمود چه می گویند؟ او گفت: می گویند مختار کذاب است. حضرت با رد این اتهام تجلیل شایسته ای از مختار کرد و خدمات او را برشمرد!

3.شاید بعضی از جزئیاتی كه در بعض تواریخ غیر معتبر مثل مختارنامه آمد مثل انداختن فردی در دیگ روغن زیتون و مانند آن ساخته های دست دشمنان مختار باشد كه خواسته اند چهره قیام این مرد بزرگ را مخدوش نمایند.

و در آخر نكته ای دیگر عرض كنم:

اولا، دفاع از مختار هرگزبه معنای مطلق کردن او و مهر تایید بر همه کارهای او نیست. چه بسا بتوان این کار را از اشتباهات مختار حساب کرد.

ثانیا، نهی از «مثله » در روایات به صورت مطلق نیست، بلکه در شرایط عادی است، ولی اگر وضعیت به گونه ای شد که چاره ای جز آن نبود، هم شرع و هم عقل اجازه چنین کاری را می دهند.

خوشبختانه در روایتی هم که نهی از مثله و برخی از امور دیگر آمد یک استثنادارد: «الا ان تضطروا الیها; مگر به اینها اضطرار پیدا کنید.» چه می دانیم شاید مختار در وضعیتی بود که برای زهره چشم گرفتن از دشمنان اهل بیت بایدصاعقه وار عمل می کرده و این گونه عمل کند. و به گفته بعضی از محققان «امروزوقتی ما داستان کشتار مختار پسر ابی عبیده ثقفی را می خوانیم اگر سری به کتاب های حقوقی زده باشیم، ممکن است چنان انتقامی را تا حدی خشن بدانیم و بگوییم چرا چنان کردند؟ یکی را چون گوسفند سر بریدند. یکی را شکم پاره کردند. دیگری را که تیری به فرزندی از فرزندان حسین افکنده و آن جوان دست را سپر ساخته وتیر دست و پیشانی او را شکافته بود همان کیفر دادند، دیگری را در دیگ روغن جوشان افکندند، دست و پای آن یکی را به زمین دوختند و اسبان را از روی اوگذراندند، چنان که نوشته اند در یک جا 248تن که در قتل حسین و یاران او شریک بودند این گونه کیفرها چشاندند.

مااین داستانها را می خوانیم در آن نوعی قساوت می بینیم، اما باید دانست قضاوت مردم سیزده قرن بعد در باره کردار پیشینیان درست نیست. دیگر آن که چون خشم انقلاب زبانه زد معیارها دگرگون می شود، انقلاب معمولا با خشم و قساوت همراه است، بلکه اگر خشم با انقلاب همراه نباشد، انقلاب نیست....»