مادرجان شرمنده ایم!

بسمه تعالی

در دنائت این دنیا همین بس که به خاطر بهره ای دو روزه از دنیا با دردانه رسول خدا صل الله علیه و آله آنچنان کردند که هیچ دلی را توان مرورش نیست.
چه گوئیم و چه نویسیم که ما خود نیز با دردانه حضرت بی بی سلام الله علیها ،چنان کرده ایم که . . . . . . . .
شنیده ایم که(حضرت حجت،امام زمان علیه السلام) از دست شیعیان خود دستمال به سر می بندد و چه بُعدی دارد که:
من از بیگانگان هرگز ننالم/که با من هر چه کرد،آن آشنا کرد
می بایست فرقه ای را لعن کنیم که علی را عمری داغدار ریحانه اش کردند و ما خود عمریست مهدی را داغدار زمان ظهورش کرده ایم.
پس لعنت خدا بر خود خواهی و نفاق،لعنت خدا بر این نفس مُزَوِر که دل امام و مولایم را بارها رنجانده است و به سهم خود موانعی برای ظهورش فراهم کرده است.
لعنت خدا بر قلبی که برای امامش نمی تپد هیچ؛ قلب او را بارها شکسته است.
چه بگویم مادر . . . . . .
قاتلین تو را لعن کنم یا نفس پلید خودم را؟!!!!
جز این است که این نفس از جنس همانهاست که تو را چنان گرامی داشتند که میخ در را به پذیرائی تو فرستادند و . . . . .
جز این است که آنها تماما حبّ نفس و نفاق و درویی بودند؟!!!

پس مادر عزیزم لعنت خدا بر آنان که حق تو و شوهرت را غصب کردند و بر نفس پلید من که دل عزیزت را بارها رنجانده و شکسته است.

مادر به خون پاک خودت دعایمان کن که سخت محتاجیم و حیران در این روزگار غریب،مادر اگر پدر نیز راهمان ندهد،دلخوشیم که هنوز آغوش تو پذیرای فرزندان خطاکار هست. . . . . . .

مادر برایمان دعا کن . . .