چگونه رضایت امام زمان (عج)را جلب کنم؟

 پرسش:

چگونه مي توان رضايت امام زمان(عج) را جلب نمود؟
پاسخ :

با سلام و ادب

از آن جايي كه رضايت و خشنودي خداوند تبارك و تعالي همان رضايت و خشنودي حضرت بقيه الله الأعظم امام زمان(ع) است، بهترين راه تحصيل رضايت ايشان، عبوديت و بندگي خالص خداوند است. انسان بايد واجبات شرعي را انجام دهد و از منهيات ديني پرهيز كند و به گونه اي رفتار كند كه بندگان الهي اعم از اقوام، همسايه ها و ديگران از وي راضي باشند و سعي كند كه دلي را شاد كند و كوشش كند كه دلش خالي از حق و كينه و حسد باشد و قلبش سليم شود. وقتي انسان كردارش را نيك كرد و از اوامر و نواهي الهي سرپيچي نكرد و از آلودگي هاي ظاهري و باطني خود را پاكيزه كرد، انساني امام زمان پسند مي شود و هنگامي كه پرونده اعمالش را به خدمت ولي عصر(ع) عرضه مي دارند، حضرت خوشحال مي شود.
امام صادق(ع) فرمود: «در هر پنج شنبه اعمال بندگان به رسول خدا(ص) و امامان(ع) عرضه مي شود».(1) حضرت در حديثي ديگر فرمود: چرا رسول الله(ص) را ناراحت مي كنيد؟ مردي عرض كرد: چگونه ناراحتش مي كنيم؟ حضرت فرمود: آيا نمي دانيد اعمال شما بر حضرتش عرضه مي شود؟ كه اگر گناهي ببيند ناراحت مي شود، پس رسول خدا را ناراحت نكنيد، بلكه خوشحالش كنيد.(2) بنابراين، انسان با بندگي و خودسازي و عمل به وظيفه خود در زمان غيبت كه بعضي از وظايف زمان غيبت عبارتند از: انتظار فرج، خواندن دعاي فرج و دعاي ندبه و دعاي عهد و صدقه دادن براي سلامتي حضرت و انجام حج و زيارت به نيابت از ايشان و كارهاي خير ديگر مي تواند قدمي در جهت خشنودي حضرت ولي عصر(عج) بردارد.
ايمان و عمل صالح دو ركن اساسي در زندگي انسان به شمار مي رود و براي كسب رضايت امام مهدي(عج) بايد هر چه بيشتر آن دو را تقويت كرد. گفته اند در دورة آخر الزمان مردم لباس اسلام را وارونه به تن مي كنند؛ اين سخن ممكن است به اين معنا باشد كه برخي از ارزش هاي اسلامي جايگاه خود را از دست مي دهد و برخي از امور بي ارزش يا ضد ارزش، ارزشمند مي گردد. يكي از اموري كه موجب مي شود فرد از اين آسيب تا حد زيادي در امان بماند، اين است كه بايد تلاش كند اسلام را درست بفهمد و به آثار دانشمندان اسلامي مورد اعتماد مراجعه نمايد. بعد از شناخت اسلام صحيح آن را به بهترين وجه ممكن در زندگيش پياده كند. اين بهترين راه جلب رضايت امام زمان(عج) است.
پي نوشت ها:
1. بحار، ج 23، ص 345.
2. كافي، ج 1، ص 219