علت گریه های زیاد حضرت زهرا سلام الله چه بود؟

پرسش:

علت گریه های زیاد حضرت زهرا سلام الله چه بود؟

پاسخ:

با سلام و ادب.

شكايت حضرت زهرا سلام الله از غاصب فدك    

  يكى از برگهاى مصيبت‏بار دفتر فدك دل سوخته‏ى فاطمه عليهاالسلام در اين ماجرا است كه با اشك خود شكايت به پدر برد.

حضرت زينب كبرى عليهاالسلام مى‏فرمايد: «آنگاه كه ابوبكر تصميم نهائى درباره‏ى فدك را گرفت و حضرت زهرا عليهاالسلام از پاسخ مثبت آنها به كلام خود مأيوس شد، كنار قبر پدرش پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آمد و خود را روى قبر انداخت و رفتار مردم با او را به پيشگاه آن حضرت شكايت برد و آن قدر گريه كرد كه تربت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از اشك فاطمه عليهاالسلام تر شد و اشعارى حاكى از مصائب وارده خواند».(1)
البته اشك فاطمه عليهاالسلام خشك نخواهد شد، و به اشك او ائمه عليهم‏السلام و شيعيانشان تا آخر روزگار اشك خواهند ريخت تا يكدلى محبان زهرا عليهاالسلام بر همه ظاهر و معلوم گردد.

این گریه قطع نمی شود. چون گریه احساسی و زنانه نیست. گریه ی دلسوزانه، آگاهانه و مادرانه است. محمود بن لبید می گوید : پس از رحلت پیامبر صلی الله، فاطمه (علیها السلام) را در کنار قبر حضرت حمزه در اُحُد ، در حال عزاداری و گریه مشاهده کردم ، فرصت را غنیمت شمرده سئوال کردم :  دلیل گریه ی شما چیست؟ حضرت زهرا (علیها السلام) پاسخ فرمود: گریه ی من دو دلیل مهم دارد. اول فقدان پدری چون رسول خدا. و دوم سقوط و انحرافی که ملت اسلام به آن مبتلا شد.

مگر پیامبر نفرمود من و علی پدران این امتیم؟ حضرت زهرا سلام الله علیها سمت مادری برای امت اسلامی دارد. همانطور که امیرالمومنینی غصب شد، ام المومنینی هم غصب شد. یک مادر اگر ببیند فرزندش در لبه پرتگاه در حال سقوط است، چه می کند؟ آیا بی تفاوت می ماند. ابتدا درخواست کمک و یاری میکند، اگر به جایی نرسد گریه میکند شاید با اشک چشم بتواند نجاتش دهد.

حضرت زهرا سلام الله علیها خطبه خوانده، آسیب شناسی کرده، حقانیت خودش را ثابت کرده و حال با اشک چشمش می خواهد مردم را به خودش بیاورد. چرا مردم فکر میکنند امیرالمومنین علیه السلام متضرر شده، در حالی که این امت اسلام است که متضرر شده.

لذا حضرت به محمود فرمود: گریه می کنم چون این خشت کجی که اینها بنا گذاشتند، تا پایان دنیا کج خواهد رفت تا وقتی که فرزندم حجت ابن الحسن ظهور کند و جلوی این انحراف را بگیرد.

1ـ بحارالانوار: ج 29 ص108.