چرا خداوند حضرت محمد(ص) را پیامبر کرد و معاویه پیامبر نشد؟

پرسش:

 چرا خداوند حضرت محمد(ص) را به پیامبری انتخاب کرد و معاویه پیامبر نشد؟

پاسخ :

با سلام و عرض ادب و احترام 

خدا براي رساندن پيام خويش، پيامبرانى را از بين مردم برگزيده است و در هر زمان اين شخص برگزيده داراى بالاترين فضائل اخلاقى است و بين مردم زمان خويش عالم‏ترين و با كمال‏ترين و شایسته ترین  انسان براى رساندن پيام الهى و به دست گرفتن اين مسئوليت بزرگ مى ‏باشد.

وى بين مردم به تقوا و علم معروف مى‏ باشد و شايستگى لازم را براى دريافت وحى و به دوش گرفتن بار مسئوليت الهى دارد.

طبق نص صريح قرآن، بين پيامبر و مردم هيچ تفاوتى از جهت انسان بودن نيست «قل انما أنا بشر مثلكم؛ اى پيامبر ما، به مردم بگو: من انسانى همانند شما هستم». (1) پس پيامبر، هيچ تفاوتى با انسانهاى ديگر ندارد، مثلاً پيامبر گرامى اسلام (ص) بسان ساير انسان‏ها داراى زندگى عادى و طبيعى بود كه در عين زندگى عادى، با مجاهدت و كوشش فراوان، بندگى خود را به اثبات رساند.
وقتى با چله نشينى در غار حرا و عبادت خدا و محمد امين شدن بين مردم و ترك گناه، شايستگى خود را ثابت كرد و از هر جهت آماده دريافت حقيقت وحى و پيام خداوند شد و در چهل سالگى به پيامبرى مبعوث شد.

پيامبر قبل از آن با الهام الهى و ارتباط قلبى با خدا، عمر مى‏ گذراند. مقاماتى كه پيامبر بدان‏ها رسيد، اكتسابى بود، نه اين كه مجبور باشد گناه نكند، بلكه با كمال اختيار، در مسير الهى گام مى‏ نهاد، و از ديگر سو، طبق آيه قرآن «الله يعلم حيث يجعل رسالته» (2)

 «خداوند مي داند كه رسالتش را در چه جائي قرار دهد » خداوند اين مقام را در جايى قرار مى ‏دهد كه شايستگى لازم و از جمله عصمت در آنجا فراهم آمده باشد.

 براى هر انسانى امكان آن است كه به مقام عصمت نايل گردد و عقلاً هيچ محذورى ندارد و عصمت چيزى نيست كه به كسى تفويض شده باشد، بلكه هر كسى مى‏ تواند شايستگى رسيدن به اين مقام را در سايه علم و عمل داشته باشد و به آن دست يابد.
اگر معاويه يا هر كس ديگريا هم شرايط لازم را مي داشت ،  پيامبر مى ‏شد ،  ولي باز جاى اين سؤال براى ديگران بود كه چرا ايشان پيامبر شد وديگري پيامبر نشد و جواب باز همان است كه گفتيم.

 از ديگر سو، ميزان مسئووليت با مقام، ارتباط مستقيم دارد و هر چه مقام بالا رود، مسئوليت سنگين تر مى‏ شود و تلاش و مجاهدت بسيار مى‏ طلبد. اين گونه نيست كه اين مقام را به كسى بدهند و او ديگر خيالش راحت و آسوده باشد، بلكه هر چه مقام بالاتر رود، مسئوليت‏ها بيش تر، تكاليف سنگين تر، وسوسه‏ هاى شيطانى بيشتر و تلاش و سختى و مصيبت و امتحان افزايش مى ‏يابد، بلكه تنها با گذراندن سختى‏ها و تلاش‏ها و  پيروز بيرون آمدن ازامتحان‏ها مى‏ تواند به آن مقام دست يابد، مانند داستان حضرت ابراهيم (ع) و ذبح فرزند ورسيدن به مقام امامت پس از آن .

. پى ‏نوشت‏ها: 

 1 - كهف (18) آيه 110.

2- سوره انعام آيه 124