بى ميلى جنسى در بانوان از ديدگاه روان شناسى و دين

بسم اللّه الرحمن الرحيم

مقدمه:

آنچه در اين نوشته مى خوانيد پيرامون موضوعى است كه بيشتر همسران جوان و بلكه بزرگسالان بـاآن دسـت بـه گـريبان هستند, ولى با اين حال اغلب افراد به موجب عفت ورزى , از اظهار آن و جـسـتـجـوى راه چـاره , شـرم دارنـد.

برخى نيز پيوسته چشم به آينده دوخته و اميدوارند روزى هـمـسـرشـان با وظايف خود آشنا و به زندگى و روابط زناشويى دلگرم شود, ولى افسوس كه اين انتظار هميشه فرجام شيرينى ندارد.

بر طبق نظرخواهيها, افزون بر نيمى از همسران از روابط زناشويى خويش خرسند نيستند و اغلب آنـان نـه عـلـت نـاكامى خود را مى دانند نه چاره آن را.

تنها همين قدر مى دانند كه اين رابطه در زندگى آنان عشق آفرين نيست و بيشتر يكجانبه است .

تصور بيشتر مردان بويژه در ميان جوامع شرق ايـن اسـت كه زنان به برقرارى روابط زناشويى بى علاقه اند, ولى ما در اين كتاب ثابت كرده ايم كه چـنـيـن نـيـسـت و سردمزاجى بانوان عمدتا به عواملى بستگى دارد كه براحتى شناخته و درمان مى شود.

مـا در اين كتاب , عوامل سردمزاجى بانوان و راه آسان درمان آن را يادآور شده و ثابت كرده ايم كه اگـرزنان و مردان متاءهل در اين موضوع از يكديگر راضى باشند اميد مى رود كه در موارد ديگر با هـم اخـتـلاف پـيدا نكنند و بعكس , اگر در اين زمينه ميان خود جاذبه و تفاهمى نبينند, بيم آن مـى رود كـه سرانجام , زندگى آنان دچار مشكلات ناخواسته شود.

به گفته كسى : وقتى رابطه مـن و هـمسرم خوب است ساير عوامل فشارآور [زندگى ] ناپديد مى شود, اما اگر روابط ما حسنه نباشد حتى گربه خانه ما هم توليد استرس (فشار روانى و عصبى ) مى كند.

(عوامل روانى و عاطفى بى ميلى جنسى ) در مـيان عوامل بى ميلى زنان به همبسترى , عنصر تغذيه و وراثت را نمى توان ناديده گرفت ولى عـوامـل روانـى و عاطفى بيش از امور ديگر مؤثر است .

به همين منظور در اين بخش , نخست اين موضوع رادنبال خواهيم كرد.

نـبـايـد فـرامـوش كـرد كـه زن و مرد در اظهار مشكلات خانوادگى و جنسى خود به يك شيوه رفـتـارنـمـى كـنـند.

از آنجا كه مردان شرم و حياى كمترى دارند مسائل خود را به طور علنى با دوستان و آشنايان مطرح مى كنند و از يكديگر راه چاره مى جويند, ولى زنان اغلب درباره اين قبيل امـور بـه هـيـچ كـس حتى به محارم خود چيزى نمى گويند.

بنابراين تنها نشانه اى كه مى توان از طـريـق آن بـه خرسندى ياناخرسندى آنان در موضوعى پى برد ((رفتار)) آنهاست .

به همين دليل اگـر شـوهـر كـم تجربه وساده انديشى داشته باشند بزودى به مشكل آنان پى نخواهد برد و سالها اندوه و نارضايتى ايشان طول خواهد كشيد و شناخته و درمان نخواهد شد.

مـردان زيـرك آنـهـايند كه بخشى از اوقات روزانه خود را در اين باره مى انديشند, يعنى پيرامون رنـجها وآرزوهاى بجايى كه همسرانشان در دل دارند و معمولا ناگفته در نهان ايشان باقى مانده است .

ما در ذيل به امورى چند اشاره كرده ايم كه در بى ميلى زنان به همبسترى فوق العاده مؤثر است .

كامروا نشدن از همبسترى

ايـن امـر يـكـى از عـوامـل تـمـكـين ناپذيرى زنان است .

شايد بيشتر مردان متاءهل , بخصوص در سالهاى آغاز زندگى , براحتى نپذيرند كه از آيين همبسترى اطلاعات ناقصى دارند.

البته بسيارى از اين مسائل را نمى توان به طور طبيعى در سالهاى نخست زندگى دريافت يا حتى ضمن مطالعه و گفتگو با افرادبدانها دست پيدا كرد.

بر اساس اظهارات بانوان معلوم شده كه سبب سرد مزاجى نيمى از آنان همين عامل كامروا نشدن ازهمبسترى است .

آنها به موجب نا آشنايى همسرانشان با اصول زن دارى و برقرارى روابط جنسى , چـه بسا هيچ مفهومى از اين روابط در ذهن نداشته باشند, بلكه آن را عملى حيوانى , غير بهداشتى ومشمئز كننده بدانند كه جز اتلاف وقت ثمرى ندارد.

اشـكال اصلى به طرف مقابل آنها يعنى به مرد مربوط مى شود كه بايد وظايف خود را بداند, زيرا از زنـان انـتـظـار نـمى رود كه با اين قبيل مسائل آشنا باشند و يا در جمع يكديگر درباره اين مسائل پرسش وگفتگو كنند و تجربه بياموزند.

در حالى كه مردان براحتى مى توانند در مجالس دوستانه خود ازمحرمانه ترين مسائل خانوادگى گفتگو كنند و پرسشهايشان را مطرح سازند.

گاهى نيز مرد با آنكه با شيوه هاى روابط جنسى آشناست بر اثر فشار شهوت يا خودخواهى , همسر خـودرا در كـامـروا شـدن يـارى نـمـى كـند و پيش از ارضاى او دست از عمل زناشويى مى كشد.

 ذرژذخدح خا ديكينسون می گوید:سردى جنسى خصيصه اى نيست كه با انسان زاييده شود و تا دم مرگ باقى و برقراربماند.

فردى كـه احساسات جنسى ندارد ممكن است فقط به اين علت باشد كه تاكنون با نوع تحريكى كه در او عكس العمل به وجود مى آورد, مواجه نشده است .

دكتر ((استون )) در كتاب پاسخ به مشكلات جنسى مى گويد:اگـر قدرت جنسى مرد ناكافى يا ميل جنسى او كم باشد, اگر انزال زود يا بسرعت واقع شود و مـرد خـود را عـقب بكشد, آن وقت است كه در زن تنفر و اكراهى در مقابل روابط جنسى به وجود مى آيد.

يعنى يا تحريك نشده و يا محروميتهاى متوالى بتدريج سبب از بين رفتن احساس لذت و از بـيـن رفـتـن ميل جنسى او مى شود.

درهرحال اگر به طور متوالى او را محروم نگاه دارند پس از مدتى به هيچ وجه تمكين نخواهد كرد.

بانوى خانه دارى در ضمن نامه اى چنين مى نويسد: زنى هستم بيست و هفت ساله .

شوهرم مردى است بسيار مهربان و زن و فرزنددوست و صميمى و صـبـور.

در تـمـام مـدت چند سال ازدواج , هميشه مرا مثل بت مى پرستد و از هيچ كار من عيب نـمـى گـيـرد.

نـه مـشروب مى خورد و نه قمار مى كند و نه كارهاى ديگر.

نزد همه از بچه دارى و خـانـه دارى و غـذا پـخـتـن من تعريف مى كند,فاميل مرا خيلى دوست دارد و احترامشان را نگاه مـى دارد و اگـر گـاهى عصبانى باشم و بد و بيراه بگويم , با صبر و خنده برخورد مى كند و به من حـق مى دهد.

با اين همه كه بر شمردم من شوهرم را دوست ندارم و هر كارى مى كنم كه دوستش داشته باشم موفق نمى شوم ...

[وى در ادامه مى افزايد:] شوهر من از نظر عمل زناشويى هيچ توجهى به رضايت من ندارد [و لذت جنسى مرا ناديده مى گيرد.

آيين اسلام اين رفتار را از جفاپيشگى مرد و نادانى او دانسته و آن را سخت نكوهش كرده است .

پـيـامـبـر اكـرم (ص ) در همين باره فرموده است : هيچ يك از شما با همسر خود همانند حيوانات نـزديـكـى نـكند بلكه بايد ميان زن و شوهر قاصدى باشد.

پرسيدند قاصد چيست ؟ فرمود: بوسه و سخن .

و نـيـز فـرمـود: سـه چـيز از ناتوانى است :...

يكى آنكه شخص با همسر خود قبل از گفتگو و انس , مـقاربت كند و پيش از آنكه زن ارضا شود خود را ارضا نمايد.

مردى پرسيد: اى رسول خدا, چگونه چنين كند؟فرمود: خوددارى و درنگ كند تا از هر دو انزال شود.

در ايـن حـديـث چند نكته حايز اهميت است .

يكى آنكه مرد چگونه خوددارى و درنگ كند؟ ديگر آنـكـه پـيـش از بـرقرارى رابطه به چه شيوه اى همسرش را آماده سازد؟ سوم آنكه علامت ارضاى زن چيست ؟ شـايـد بـيـشـتـر افراد خصوصا جوانان تصور كنند كه پاسخ اين سه پرسش را بخوبى مى دانند و با شـيـوه درسـت آن آشـنـايـند, در حالى كه تحقيقات و اظهار نظرها اين ادعا را ثابت نمى كند.

در حـقـيـقـت گـذشـت دوران زنـدگـى زنـاشـويى است كه به افراد مى فهماند آنچه در هر زمان مى دانسته اند نسبت به تجربه هاى بعدى ناقص بوده است و كمتر كسى را بدون در نظر گرفتن تجربه هاى بعدى مى توان يافت كه به خطايى كه مرتكب مى شود معترف باشد.

بـه هـر تـقـديـر بـايد پذيرفت كه لذت نبردن از آميزش وقتى براى مدتى طولانى ادامه يابد براى زن اخـلاقـى ثـابـت و ثـانوى به وجود مى آورد كه همان سرد مزاجى است و معمولا نيز با روشهاى ديـگـرنمى توان وى را به آميزش علاقه مند ساخت , زيرا او بواقع از اين كار خاطره شيرينى ندارد و تماس تناسلى نيز بدون تحريك و ارضا, نه تنها علاقه ساز نيست كه گاهى حتى تنفر آور است .

امـا ايـنـكـه چـگـونـه بايد زن را از همبسترى خشنود ساخت در بخش ((سخنى بامردان )) بدان خواهيم پرداخت .

نشانه هاى كامروايى

1. كـيـفـيـت ارضـاى غـريـزه جنسى در زنان تقريبا متفاوت است , ولى به طور كلى دو امر گوياى ارضاى جنسى آنان است .

به طور طبيعى همان كيفيتى كه در حال انزال , به مرد دست مى دهد بايد براى زن نيز پيش آيد وعـلامـت آن ((احـسـاس مـوجهاى پياپى در سراسر بدن و ضربان و تپش بى اختيار يا انقباض در ناحيه تناسلى )) است .

اما نبايد فراموش كرد كه اوج گيرى و تحريك و نيز طغيان و ارضا در زن بـه كـندى صورت مى گيرد و خيلى برامى فرومى نشيند و پس از عمل نيز به سكوت و سكون بيشترى نيازمنداست .

2. تمايل به روابط مجدد همين كه زنى به ارتباط زناشويى رغبت نشان دهد گواه آن است كه مفهوم لذت زناشويى را لااقل تاحدودى دريافته است , چنانكه بى ميلى چه بسا به سبب آن است كه لذت آن را درك نكرده است .

جوياى لذتى ديگر

توقع و رغبت زن به شوهر پيوسته به يك گونه نيست .

اين رغبت دو نوع است :

1. بـعـضى از بانوان به همبسترى علاقه وافرى ندارند بدون اينكه از هماغوشى گريزان باشند, اما چون به تماس بدنى و لمس و بوسه و آرميدن در آغوش همسر و تحريك و وسوسه شوهر فوق العاده عـلاقـه دارنـد و از سـويى آميزش در حقيقت علامت پايان كار و دست شستن از معاشقه است , از همين رو بدان رغبت نشان نمى دهند و چه بسا به موجب همين انتخاب , از هر دو محروم مى مانند.

چـنـيـن زنى بانپذيرفتن شوهر, هم خود بدانچه در نظر داشته دست نيافته و هم شوهر را محروم ساخته است , زيراشوهر, او را به چيزى مى خواند كه برايش عامل ناكامى است .

ايـن اخـلاق در دخـتران بين چهارده سال تا چند سال پس از ازدواج , شايع است .

گاهى نيز براى زنان در موقعيتهايى كه به هر دليل به هنگام مقاربت با مشكل مواجه اند رخ مى دهد.

آنها در اين حال بيش از هر چيز به نوازش , بوسه و در آغوش قرار گرفتن , روى خوش نشان مى دهند و از آن لذت مى برند تا از چيز ديگر.

در ايـن مـوقـعـيـت نبايد فردى را كه به نوعى رابطه ديگر علاقه مند است به چيزى فرا خواند كه بـدان بـى اشتياق است , بلكه بايد توجه داشت موقعيت سنى و روحى زن در اوايل ازدواج نسبت به سـالـهـاى بـعـدى مختلف است .

در اوايل , تاءكيد بر آميزش براى او رضايت بخش نيست و چه بسا گنگ و نامفهوم است , خصوصا اگر طرف مقابل با اصول همسردارى ناآشنا باشد.

براى همين بايد مـدت زمانى حوصله به خرج داد و او را به حال خود وانهاد تا رفته رفته به مفهوم زندگى در امور جـنـسى پى ببرد.

نبايدفراموش كرد كه گاهى ماهها و سالها طول مى كشد تا احساسات جنسى آنها بيدار شده بتوانند درعمليات جنسى از روى ميل شركت كنند و از آن متلذذ گردند.

بنابراين اگـر در ابـتـدا قـدرى عـكـس العمل جنسى زن ضعيف باشد دليل بر اين است كه هنوز استعداد جنسى نهانى , توسعه و تكامل نيافته است .

منظور اين است كه در سالهاى نخست زندگى نبايد انتظار داشت همسر آنچنان كه زنان پا به سن گذاشته از روابط جنسى لذت مى برند به اين امر اشتياق داشته باشد.

در اين حال اگر به برقرارى آميزش اصرار شود بيم آن مى رود كه از موضوعى عادى , مشكلى جدى پديد آيد.

نـاگـفـتـه نـمـانـد مردانى كه در ازدواج مجدد, با دوشيزگان وصلت مى كنند بيشتر دچار اين مـشـكل مى شوند.

چون خود آنها در اين قبيل امور تجربه دارند اما همسرشان هنوز خام است و به طـور طبيعى نمى تواند به سرعتى كه او دوست دارد احساسات جنسى اش تحريك شود و خواهان آميزش باشد.

پس بى سبب نيست كه قرآن در نگاهى كلى فرموده است : ((و عاشروهن بالمعروف )) (پـيـوسـته بازنانتان به [بهترين ] روش پسنديده رفتار كنيد).

شايد منظور اين باشد كه هرگاه به كارى اشتياق ندارد و خواسته اش بر خلاف عقل و دين نيست وى را بدان مجبور نسازيد و بگذاريد همان كارى را كه صلاح است و بيشتر دوست دارد, انجام دهد.

ايـن گـفـتـار پـيـامـبـر اكرم (ص ) نيز شايد گوياى همين حقيقت باشد كه مى فرمايد: ((مؤمن پـيـوسـته مى نگرد كه خانواده اش چه دوست دارند, همان را مى خورد.

و منافق [خودخواه ] هر چه خود دوست دارد دستور تهيه اش را مى دهد.

2. ميل به رابطه تناسلى و تخليه كشش شهوى از آنـچـه گـذشـت مـعـلـوم شد كه علاقه به اين نوع رابطه بيشتر مربوط به سالهاى غير نخست زنـدگى است .

بعلاوه زمانى مى توان از كسى انتظار چنين ميلى را داشت كه طعم گواراى آن را چشيده باشد.

راسـتى چگونه مى توان از كسى كه طعم چيزى را نچشيده است توقع داشت پيوسته به آن اظهار عـلاقـه كـنـد! و الـبته بايد پذيرفت كه بيشتر زنان از اين نظر بهره اى نمى برند چون همسرانشان نـاآزمـوده انـد.

آيـامـردان تـا كـنـون از خـود پرسيده اند كه چرا و چگونه آنها هميشه به برقرارى آميزش تمايل دارند ولى زنان نه ؟! عـلـت عمده اين است كه مردان با انزال , غالبا به اوج لذت جنسى مى رسند و از رابطه برقرار شده خـاطـره خوشى در ذهن دارند ولى در زنان چنين نيست و كمتر پيش مى آيد كه آنها از اين رابطه خاطره خوشى در ذهن داشته باشند زيرا براى آنان تنها تماس اعضاى تناسلى نيست كه خرسندى آور اسـت بـلـكـه امورى ديگر نيز در اين كامجويى برايشان حايز اهميت است كه در صفحات ديگر بدانها اشاره مى كنيم .

دشـوارى كـار آنـجـاسـت كـه بـرخـى از مـردان تصور مى كنند چنانكه خود با انزال به اوج لذت مى رسندطرفشان نيز به لذت كامل دست مى يابد! در حالى كه در بسيارى از مواقع هيچ رابطه اى بـيـن ارضـاشـدن مرد و رضايت زن وجود ندارد و آميزش , يكجانبه به اتمام مى رسد.

در اين باره سخن خواهيم گفت .

 تلافى , نوعى قدرت نمايى

امروزه در علم روانكاوى ثابت شده است كه بسيارى از رفتارهاى آدمى نتيجه و بازتاب محروميتها وشكستهاى او در عرصه زندگى است .

كم نيستند مردان و زنان عقده اى كه پيوسته در محل كار و خـانـه ,ديـگـران را اسير محروميتهايى مى سازند كه خود مدتها پيش , از آن رنجيده اند.

اگر اين عـامـل زبـان گويايى براى افشاگرى داشت معلوم مى شد كه شمار اين قبيل افراد در جامعه كم نـيست و كمابيش درهمه گروههاى مردم يافت مى شوند, هر چند مى پذيريم كه در افراد پاكتر و مهذب , با توجه به مراتب پاكى آنها, كمتر است .

در زندگى زناشويى نيز چنين است .

انسان نمى تواند كسى را دوست داشته باشد كه به وى علاقه نـداردو در نزد كسى اظهار فروتنى كند كه تكبر مى فروشد.

حتى افراد ترجيح مى دهند هيچ گاه بـه كـسـى كه مفهوم محبت را نمى فهمد محبت نكنند و مهر ورزى خويش را نثار كسى كنند كه اگر توان جبران نيزندارد لااقل ارزش آن را بداند و زبانى سپاسگزار داشته باشد.

زن و مـرد نـيز چنين اند.

هر دو مشتاق قدردانى يكديگرند و دوست دارند طرف مقابلشان مقام و ارزش آنها را بداند و آن را به زبان آورد.

براى زن رنج آور است اگر تصور كند كه وجود او نزد شوهر ارزشى ندارد و وى را فقط براى انجام امـورخـانه مى خواهد.

گويى در جهان بينى مرد, زن موجودى طفيلى است كه وظيفه دارد عمر خـود راوقف نظافت زندگى مرد و خاموش ساختن آتش شهوت او گرداند و تنها حق او اين است كـه ظهر و شب ازغذايى كه براى اعضاى خانه تهيه كرده , رفع گرسنگى كند تا قوت داشته باشد كار طاقت فرساى روزبعد را انجام دهد, بدون اينكه از او تشكر شود و كارش را ارج نهند.

گويى او هرچه كرده اندكى است ازوظيفه اى بزرگتر! حال چگونه مى توان انتظار داشت زنى كه در طول روز مورد تحقير و سرزنش شوهر قرار گرفته شـب هـنگام با آغوش باز مشتاق همبسترى باشد! او حتى حاضر نيست چنين مردى را ببيند تا چه رسد به اينكه خود را در آغوشش جاى دهد.

حضرت رسول گرامى اسلام (ص ) مى فرمايد: ايضرب احدكم المرئة ثم يظل معانقها.

آيـا [سـزاوار اسـت ] كـه شـمـا زنـان را [در روز] كـتـك مـى زنـيـد و آنـگـاه [در شـب ] بـه آغوش مى كشيد؟!

از يك نظر تاءكيد اسلام بر بزرگداشت زن , هم براى رعايت حقوق اوست و هم براى اينكه مرد در نـزدزن جايگاهى بلند يابد, زيرا هرگاه مرد به زن احترام ننهد پيش از آنكه بر اثر اين بى احترامى , زن كـوچـك شود مرد است كه در نظر زن بى شخصيت مى گردد.

در واقع احترام به زن كمك به حـفـظ هويت خود مرد است , زيرا هيچ چيز به اندازه بى احترامى به زن , مرد را در نگاه او بى مقدار نمى كند.

اشـتـبـاه شـمـارى از افـراد ايـن اسـت كه فكر مى كنند طبيعت تقاضاى هماغوشى در زن و مرد يـكـسـان اسـت .

مرد ممكن است همسرش را از دهها نظر نپسندد, اما همين كه او را در كامدهى موفق ببيند وى را بـراى هـمـبـسـتـرى و ارضاى تمايلاتش بپسندد و به آميزش با او رغبت تمام داشته باشد.

چـنـيـن زنـى بـا همه نقصها حتى اگر هنرى در تحريك شوهر نداشته باشد, همين كه زن است , خـواستنى است .

براى همين مى گويند معمولا بى ميلى مرد به علت كمبود قواى جنسى است نه بـى عـلاقگى .

يعنى در صورت بهره مند بودن از قواى جنسى , حتى اگر به دلايلى از زنش رنجيده خاطر و يا نسبت به وى بى علاقه باشد, باز هم به برقرارى رابطه با او خرسند است .

امـا در مـورد زن چـنـيـن نيست .

زن دوست دارد مردى او را در آغوش گيرد كه از ديگر صفات انسانى وهمسردارى بهره مند باشد, مردى كه او را دوست داشته باشد و به شخصيتش احترام نهد و به خواسته هاى معقولش حتى اگر در بر آورده ساختن آنها ناتوان باشد تـوجه كند.

از اين رو تمايل ندارد به مردى كام دهد كه محبوب او نيست .

اين بى رغبتى بر خود زن آثار نامطلوبى دارد ولى سخن در ((واقعيت داشتن )) آن است نه خوب يا بد بودن آن .

بـا در نـظـر گـرفـتـن هـمـه ايـن مسائل مى خواهيم بگوييم زنان بى احتراميهايى را كه پيوسته ازشوهرانشان مى بينند با سرد مزاجى و بى علاقگى به آميزش تلافى مى كنند واستدلالشان چنين اسـت كـه اگـر مـا وجـودى خـواستنى هستيم , پس چرا بايد در خانه براى كوچكترين خطا مورد مؤاخذه و ناسپاسى قرار گيريم ! آيا وظيفه زن تنها انجام كار خانه و رسيدگى به نظافت وپرورش بـچـه ها و تهيه غذاست و تازه در مقابل اين همه احسان , در نگاه مردان موجوداتى ضعيف ,شرور و فتنه جو قلمداد شويم ؟ بانوى خانه دارى ضمن گلايه از شوهرش اظهار داشته است : مدت هفده سال است ازدواج كرده ام و سه فرزند دارم .

تقريبا دوازده سال به تقاضاى شوهرم قرص ضـد بـاردارى مـصرف كرده ام و هم اينك گذشته از آثارنامطلوب اين قرصها احساس مى كنم به آمـيزش هيچ علاقه اى ندارم .

شايد علت اين بى علاقگى همان بى توجهى شوهرم باشد كه كمتر به خـواسـته من توجه مى كرد.

گاهى او دو سه هفته به سفر مى رفت و تنها يك هفته پيش من بود و مـن ناچار بودم همه آن چند هفته را قرص بخورم تا دوره استفاده از قرصها منظم باشد وبراى آن يـك هـفته دچار باردارى ناخواسته نشويم .

حال پس از سالها تصور مى كنم شوهرم جانب انصاف را هـيـچ مـراعـات نـكـرده و تـنـها لذت زودگذر خود را در نظر گرفته است .

براى همين تصميم گـرفـته ام به مدت همان سالها كه من تسليم خواسته اشتباه او بودم ,اختيار امر آميزش به دست من باشد.

ايـن در حـالـى اسـت كـه گاهى تلافيها به موجب در نظر نگرفتن تقاضاها و نيازمنديهاست .

زن مـى بـيـندهمسرش به هيچ يك از نيازهاى جسمى و روحى او توجه نمى كند ولى همچنان از وى انـتـظـارهـمبسترى دارد! اينجاست كه در صدد نوعى انتقامجويى بر مى آيد و تصميم مى گيرد قدرت او را در هم بشكند و به اظهار ناتوانى وادارش سازد.

گويى با اين عمل به وى مى گويد اگر آنجا تو قدرت زورآزمايى داشتى اينجا عرصه قدرت نمايى من است .

در حـقـيـقت اين سرد مزاجى و بى ميلى ريشه در فرهنگ افراد دارد كه زن را بى مقدار و ضعيف معرفى مى كنند.

اين كوچك پندارى , زن را بر آن مى دارد در آنجا كه مى تواند, زور را تحمل نكند و قـدرت خودرا علنى سازد و حريف را شكست دهد و به وى ثابت كند كه قدرت نماييهايش همه تو خـالـى اسـت , زيـرادر هـر حال نيازمند همراهى اوست و بدون وجود او درمانده اى است كه حتى نمى تواند طبيعى ترين وحياتى ترين غريزه اش را ارضا كند.

پـيشنهاد ما اين است كه اگر احساس مى كنيد در زندگى با چنين مشكلى روبرو هستيد هر چه زودتـر دررفتار و عقايد خود تجديد نظر كنيد.

شما مى توانيد با تحريك حس احترام جويى , همسر خـود را بـاخـويـش هـمراه سازيد.

زنان پيش از آنكه با فشار و لجبازى سر به راه شوند با احترام و محبت مطيع مى گردند.

و شايد سر فرمايش آخرين برگزيده خدا, محمد(ص ) نيز همين باشد كه فرمود: زنـان هـمـچون دنده كج پهلويند كه اگر بخواهى آنها را راست كنى , مى شكنند و چون با همين حال باآنان مدارا كنى , از آنها نفع خواهى برد.

ايـن حـديث گوياى ضعف و شكستى براى زن نيست بلكه از حقيقتى بزرگ پرده بر مى دارد و آن ايـنكه :زن موجودى است كه جز شخص ((هنرمند در همسردارى )) نمى تواند از مواهب خدادادى وى استفاده كند.

بهزيستى با زن و بهره مندى از او بدون به كار بستن محبت و نرمش ميسر نيست و هر روش ديگرى غير از اين , محكوم به شكست است .

در گـفـتـار بـرگـزيـدگـان الـهـى كه به روحيات بشرى از همه كس داناترند هرگز بر روش خشونت آميز بازنان تاءكيد نشده بلكه بعكس به مدارا و دلجويى از ايشان فراوان سفارش شده است , تـا جـايـى كه مهرورزى به آنان علامت ايمان زياد شخص و محبتش به خاندان پيامبر است و اينكه دوست داشتن زنان (واظهار علاقه و شكيبايى در برابر ايشان ) از اخلاق پيامبران است .

گـويند زنى ((حولا)) نام از پيامبر گرامى اسلام پرسيد: زن چه حقى بر مرد دارد؟ آن وجود پاك فرمود: بـرادرم جـبـرئيـل چـنـدان بـه مـن دربـاره [حـقـوق ] زنـان سفارش كرد كه پنداشتم مرد حق ندارد[كوچكترين كلمه توهين آميزى مثل ] ((اف )) به او بگويد.

گفت : محمد, درباره [حقوق ] زنان خـداتـرس بـاشـيـد.

آنها رنج زندگى را تحمل مى كنند و بر پايه دستور خداوند و قرآن و شريعت مـحـمـدى بـر شـماحلال شده اند.

در مقابل اينكه تن خويش را در اختيار لذتهاى شما مى نهند و فرزندانتان را در اندرون خود تحمل مى كنند تا آنجا كه به وقت بار نهادن گرفتار دردهاى خطرناك مى شوند حـقـوق واجبى بر عهده شما دارند.

با آنها مهربان باشيد.

آنان را دلخوش بداريد تا با شما بسازند.

از آنها اظهارناخرسندى و ملال نكنيد و...

پندارى غلط

در ميان بانوان گروهى به اين توهم دچار شده اند كه زن بايد هميشه خواستنى باشد نه خواهان , و هـيـچ گـاه خود در مسائل زناشويى اقدام به كارى نكند.

غافل از اينكه پيامبر اسلام (ص ) فرموده است : زن بـايـد بـراى شـوهـرش با نيكوترين عطرى كه دارد خود را معطر سازد و زيباترين جامه اش را بـپـوشـد وبـه جـالـبـترين صورت , خود را آرايش نمايد و صبح و شام خويشتن را به شوهر عرضه كند.

بـرخـى نـيز از ترس آنكه از طرف شوهر به شهوترانى متهم شوند از اظهار علاقه به روابط جنسى امتناع مى ورزند و ترجيح مى دهند براى هميشه هم خود و هم طرف خويش را از اين لذت محروم سـازنـد.

درحـالـى كه اسلام زن با حيا و وظيفه شناس را آن زنى نمى داند كه تمايل و شهوتش به شوهر كمتر باشد.

بلكه پيامبر اكرم (ص ) فرموده است : بهترين زنان شما آن زن با عفتى است كه به آميزش با شوهر تمايل بسيار داشته باشد.

در اين حديث شريف شگفت آن است كه علاقه و همبسترى را در كنار عفت ذكر كرده است , يعنى كه اين دو با يكديگر هيچ منافاتى ندارند.

در جايى ديگر آن حضرت مى فرمايد: با زنى كه به آميزش بى علاقه باشد ازدواج نكنيد.

بـنـابـراين بسيار بى معنى است كه بعضى از زنان براى آنكه خود را افرادى مستقل و با اراده نشان دهـنـد,نزد همجنسانشان خويشتن را بى نياز از مرد و بى علاقه به اعمال زناشويى نشان مى دهند.

ايـن قـبيل زنان نمى دانند كه اولا هماغوشى و تمايل به آن , نشانه ضعف نيست .

در حقيقت زن در اين عمل مهماندار است .

دوم ايـنـكـه : تـوافـق در مـيـل جنسى با شوهر در شادابى و تندرستى زن فوق العاده مؤثر است و سردى مزاج , اگر هم ساختگى نباشد, افتخار نيست بلكه چه بسا دليل نقص روحى و عيب جسمى است .

معمولا زنانى كه شوهرانشان به هر علت , نمى توانند با آنها همبستر شوند طولى نمى كشد كه دچارعوارض جسمى مى شوند و شادمانى و طراوت خود را از دست مى دهند.

سوم : اظهار بى ميلى زن , شوهر را به افسردگى روحى و بى حوصلگى يا به برقرارى رابطه جنسى درخارج محدوده خانواده گرفتار مى سازد.

كمرويى و حيا

كـمـرويـى و حـيـا عـامـل ديگر بى توجهى بانوان به مسائل جنسى است .

اين عامل در آغاز ممكن اسـت پـديـده اى طـبيعى و زودگذر باشد ولى هرگاه همراه با عواملى ديگر, در اخلاق زن باقى بماند, براى وى نوعى منش ثانوى ايجاد مى كند كه او را از همبسترى با وجود ميل باطنى گريزان مى سازد.

در اين حال , ممكن است او از اخلاق خود رنج ببرد ولى نه به علت آن آگاه است و نـه شـيوه درمانش را مى داند.

تا آنجا كه رفته رفته زندگى سرد و نا شاد را بر دلبرى و دلگرمى تـرجيح مى دهد و در اين راه چندان پيش مى رود كه گاهى مى پندارد نمى تواندرفتارى غيراز اين داشته باشد.

اگـر دخـتـرى بـا ايـن فكر و عقيده پرورش يابد كه ارتباط جنسى , عملى حيوانى و باعث پستى مـنـزلـت انـسان و رفتارى غير اخلاقى است و يا به طور دايم به خاطر بيان احساسات و عواطفش مـلامت ونكوهش شود اين خيال باطل در ذهن او نقش مى بندد كه مسائل جنسى اصولا مبتذل و پوچ است .

مسلما اين تخيلات پس از ازدواج نيز بسهولت از بين نخواهد رفت .

ناگفته نماند در اسلام , با وجود همه تاءكيدها بر عفت ورزى زنان , حياى بيجاى آنها مورد نكوهش قـرارگـرفته است .

حياى بيجا براى زن نه تنها نشانه فضيلت و شخصيت نيست , بلكه از منزلتش هـم در نـزدشوهر مى كاهد و ممكن است شوهر را به سوء ظن وا دارد.

اين صفت را حياى احمقانه گفتن بهتراست تا پاكدامنى .

بى سبب نيست كه فرموده اند: بـهـترين زنان شما زنى است كه وقتى با شوهر خلوت كند همچنان كه از لباس برهنه مى شود, از حـيانيز برهنه گردد و چون از خلوت با شوهر بدر آيد و لباس بر تن كند, جامه پولادين حيا را نيز بپوشد.

دكتر ((استون )) مى نويسد: ((در روابـط جـنـسى , زن نبايد به هيچ وجه نقش مفعول [عنصر خونسرد و بى ميل ] رابازى كند.

صـحيح است كه خانمها ميل دارند حتى عملى را كه در انجام آن ميل ورغبت وافر دارند به اصرار ديگران انجام دهند, با اين حال عمل اشتباهى است اگرزن در مورد عمل جنسى از خود فعاليت و علاقه نشان ندهد.

هـيـچ عملى بدتر از خونسردى حقيقى يا ساختگى خانمها احساسات مردان باشوق و حرارت را آزرده نمى سازد.

اين يكى از علل شايع ناهماهنگى در زناشويى است .

هـمـان طـورى كه فعاليت مرد در تحريك زن سبب مى شود كه عكس العمل تحريكى خودش هم افـزوده گـردد بـه هـمـان طريق علاقه و فعاليت زن هم سبب مى شود كه علاقه و ميل شهوانى خودش زيادتر شده , براى انجام روابط زناشويى آماده گردد.

ناآشنايى به وظيفه

نشناختن مفهوم تمكين از مـسـائلـى كـه مـفهوم درست آن براى بانوان روشن نيست موضوع تمكين كردن زن در مقابل مـرداسـت .

زنـان چـون اين تعبير را مى شنوند بى درنگ اظهار مى دارند كه : ((آرى , تمكين يعنى تسليم خواسته جنسى همسرت باش ! همين و بس !)) در حالى كه حقيقت تمكين چيز ديگرى است و ايـن طـرز تلقى از آنجا مايه مى گيرد كه متاءسفانه برخى از بانوان و همسران ناآزموده آنان , چه بسا پس ازسالها همسردارى , هنوز معنى و مفهوم اين كلمه را چنانكه بايد, درنيافته اند.

شايد اگر معنى تمكين براى بانوان بيان مى شد آنها بيش از شوهرانشان بر آن پافشارى مى كردند.

عـقـيـده ما كه بر آن تاءكيد بسيار داريم اين است كه ((تمكين )) بيش از آنكه به نفع مرد (شوهر) بـاشد به سود زن است , ولى آفريدگار زن آنچنان با لطافت آن را تشريع فرموده كه هيچ نشانى از ايـن موضوع به طور علنى پيدا نباشد تا مردان ناآگاه همين موهبت ارزانى شده به زنان را از آنان نستانند.

اما چگونه تمكين به سود زن طرح ريزى شده است ؟ پـيـش از اثبات اين مطلب بايد از كتب لغت معنى تمكين را باز شناخت و پيشتر پذيرفت كه تصور غـلـطاغـلـب افراد اين است كه تمكين زن از مرد يعنى : در بهره جوييهاى جنسى تسليم خواسته شـوهـر بـودن و خـود را هـمچون يك وسيله خنثى و بى اراده تحت تمايلات شهوى او در آوردن , هـرچند بدان ميلى نداشته باشد! در حالى كه نه معنى لغوى ((تمكين )) اين است و نه تحليل روانى آن .

و بالتبع خواسته شرع نيز اين نيست .

ايـنـكـه مـا تـمـكـيـن را چـنـيـن شناخته ايم از آن روست كه فلسفه وجودى اش را درنيافته ايم .

هرگاه حكمتش را باز مى شناختيم ميان اين دو نگرش و تعريف فاصله اى عميق مى ديديم .

در لغت

((تمكين )) در لغت عرب به معانى زير است : پابرجا كردن كسى در برابر خود يا چيز ديگر.

به طرف مقابل نيرو و قدرت دادن .

قبول كردن و پذيرفتن ديگرى بدون ترس و اظهار دلتنگى .

امكان دهى , زمينه سازى و فراهم آوردن موقعيت قدرت نمايى براى ديگرى .

ايـن لغت به معنى ((تسليم بى اختيار شدن )) و ((خود را عنصرى خنثى و بى ميل در مقابل شوهر قراردادن )) نيست .

((تـمـكين )) از باب تفعيل (مكن يمكن ) است .

((مكنه )) يعنى او را امكان (توانايى و امكانات ) داد.

و((الـمـرءتـه تمكن زوجتة )) يعنى زن تا آنجا كه امكان دارد مطابق ميل شوهرش عمل كند.

اگر شوهردوست دارد كه براى او آه و ناله يا رفتارى نمكين از خود نشان دهد يا اندكى ناز و مختصرى مقاومت كند و آنگاه تسليم شود, چنين كند.

تـمـكـيـن هـمان تعقيب آفرينى است , يعنى تحريك كند تا دنبالش كنند و آنگاه پذيرا شود.

اينكه چـنـيـن كـارى را براى غير شوهر انجام دادن , حرام است حكمتش وجود همين معنى است كه او اجازه نداردغير شوهر را با دلرباييهايش به تعقيب خود وادارد.

اگـر تـمـكـيـن زن بـه تـسـليم شدن اجبارى و خنثى قرار دادن خود در نزد شوهر است چرا در آموزشهاى دينى خوانده ايم كه با زن بى مقدمه مجامعت نكنيد, بلكه با او خوش طبعى كنيد تا براى همبسترى آماده گردد؟ تسليم بودن خوش طبعى لازم ندارد و براى مهمان ناخوانده هرچه فراهم شد نبايد دم برآورد, پذيرايى مشتاقانه است كه مقدمه چينى مى خواهد.

بـا ايـن بـيـان , زنـى كـه ايـن امـر را مـى پـذيرد نمى توان ضعيف و اسيرش بر شمرد.

در حقيقت رفتارمسالمت جويانه او گواه نيازمندى و ضعف طرف مقابل است كه مرد باشد نـه چـون خداوند او راناتوان كرده و بايد تسليم شوهر باشد.

معمولا هم در ميان دو كس كه با هم گـفـتـگو مى كنند ومشاجره اى دارند به آن كه از نظر سن بزرگتر است يا علم و حلم و كمالات بـيـشـتـرى دارد مـى گويند شمابزرگوارى كنيد و ببخشيد! و اين نه بدان معناست كه چون تو ضعيف تر و نيازمندترى , بايد در گذرى بلكه چون طرف مقابل به گذشت نيازمندتر است سزاوار است كه تسليم خواسته او شد.

بيگانه با روحيات همسر

از جـمله عوامل مشكل آفرين در زندگى زناشويى ناآشنايى هر يك از دو طرف به روحيات طرف مـقابل است .

هيچ گاه نمى توان انتظار داشت كه بانويى بدون شناخت روحيه همسرش تقاضاهاى وى رابـرآورده سـازد.

امـا شـگفت اينكه آنها نه در صدد شناختن يكديگر بر مى آيند و نه مى توانند خويشتن رابه طرف مقابل بشناسانند و اين همه نيست مگر بر اثر بيگانگى با شيوه صحيح زندگى و ناآگاهى .

به هر تقدير, همان گونه كه وظيفه زن است كه از روحيات همسرش سر در آورد مرد نيز وظيفه داردحـالـت خـود را بـراى وى تشريح كند و آنچه را احساس مى كند يا از آن رنج مى برد براى وى بازگويد.

از جـمـلـه امـورى كـه سـزاست زنان بدانند رنجها و انگيزه هايى است كه مرد (شوهر) را به سوى زن مى كشاند.

مـعـمـولا بـانـوان اظـهـار تمايل زوج خود را به برقرارى رابطه زناشويى , ناشى از فزونى شهوت , سرمستى وتحريك شدنهاى غير طبيعى قلمداد مى كنند, در حالى كه اين پندار غالبا اشتباه است و دلايل رويكردمرد به زن پيوسته اين نيست , بلكه عوامل ديگرى در كار است كه به پاره اى از آنها اشاره مى كنيم .

الف : آزمودن زن

گـاهـى مـرد بـا مـشـاهـده بـعـضـى رفـتارها از همسرش يا مسائلى ديگر, خيلى زود و چه بسا عـجـولانـه تصميم مى گيرد همسرش را از طريق هماغوشى آزمايش كند.

مثلا اين روزها مردانى نامحرم به دلايلى با همسرش همسخن بوده اند هـر چـنـد كـه اين رفت و آمدها همه خانوادگى و در حد معمول بوده است , يا در بين صحبتهاى همسرش ستايشى از مردى ديگر از فاميل يا غير فاميل بـه مـيان آمده است , يا حتى مردى در حضور وى از همسرش تعريف كرده و شوهر اكنون بيمناك است كه مباداهمين تعريف , تاءثير ناخواسته اى بر قلب همسرش نسبت به آن مرد گذاشته باشد, يا از مـوقـعـيـت مـالـى كسى سخنى به ميان آمده و شوهر گمان مى كند كه همسرش اندكى از او احساس دلتنگى كرده ونسبت به زندگى اش دلسرد شده است , يا همين امروز همسرش از ناموفق بـودن او در سـر كار و ...

اطلاع يافته و مرد نگران است كه نكند محبوبيتش پيش همسرش كاهش يابد.

در ايـن قـبيل امور, مهياترين وسيله اى كه مرد به كمك آن مى تواند محبت زنش را محك بزند و ازعـلاقه او نسبت به وى و زندگى اش اطمينان حاصل كند, همان تقاضاى رابطه زناشويى است .

چـه بساهم بتازگى روابطى داشته اند اما اين يكى در حقيقت از سر نياز جنسى نيست بلكه بسيار والاتر,پرارج تر و حياتى تر است و بواقع درك موقعيت چنين مرد دل نگرانى , هنر هر زنى نيست .

اينجاست كه مى گوييم تمكين نوعى ترحم , درك موقعيت و توان بخشيدن به ديگرى است .

افـرادى كـه بـه طور مرتب با عيب خود روبرو هستند اين بيم و نگرانى مدام آنها را آزار مى دهد و دچاروسوسه شان مى سازد كه مبادا همسرش او را دوست نداشته باشد.

از اين روست كه قبل از هر چـيـز درجـستجوى كشف ميزان محبت همسرشان بر مى آيند و ((تقاضاى هماغوشى )) وسيله اى است كه بهترو آسانتر مى توان به سراغ آن رفت .

اما شايد بپرسيد چرا در ميان همه آزمايشها و راهها بدين وسيله رو مى كنند؟ در پـاسـخ بايد گفت كه مردم ( درست يا نادرست ) تصور مى كنند زن هر چقدر هم كه شوهرش رادوسـت نداشته باشد باز هم با جان نثارى به كار خانه و نظافت و طبخ غذا مشغول مى شود, ولى ازطـرفـى براحتى حاضر به همبسترى نيست و معمولا زن ( اگر به انحراف كشيده نشده باشد ) تاكسى رااز صميم قلب دوست نداشته باشد خود را در آغوش او قرار نمى دهد.

زنـان حتى اگر بشدت احساس نيازمندى جنسى كنند, در موقعيتى كه از شوهرشان آزرده اند, يا اصـولابه رابطه زناشويى راغب نيستند و يا اگر تمايلى نشان دهند فقط براى ارضاى حس شهوت اسـت نـه ازروى عـلاقـه .

عـلامـتش هم اين است كه فقط تسليم مى شوند, ولى چندان همراهى نمى كنند.

با وجوداين ممكن است هفته ها و ماهها كار خانه را ترك نكنند.

بنابراين بايد پذيرفت براى مردى كه در چنين موقعيتى براى محك زدن محبت و علاقه همسرش اورا به هماغوشى فرامى خواند, چقدر جانكاه و افسردگى آور است اگر همسرش او را نپذيرد و به كامجويى نخواند.

در اينجاست كه وسوسه هاى شيطانى بى درنگ عنان صبر از كف مرد مى ربايد و قلبش آكنده از سوءظن و كينه مى شود و قبل از هر چيز اين افكار ويرانگر در مغزش رسوخ مى كند كـه : نكند مال ورفاه داماد فلانى يا خوش اندامى فلان دوست و يا ...

دل و ديده او را به سوى خود كشانده باشد! اى واى ! نكند...! (و از اين قبيل خيالات ).

رفـتـه رفـتـه ايـن قـبـيل محك زدنها و سردى ديدنها زمينه ساز اختلافات بعدى و بى مهريهاى ناخواسته مى شود و سپس حس كينه و انتقام را در مرد بيدار مى سازد.

الـبـتـه ايـن پيامدها همه طبيعى اند.

در نظر آوريد كه شما به طور مرتب به كسى سلام كنيد و او جـواب شما را ندهد! در اين صورت شما درباره او چگونه مى انديشيد و پس از اينكه بارها بى مهرى وبى اعتنايى او را ديديد نسبت به وى چه حالى پيدا مى كنيد؟ مطمئن باشيد كه بى جواب گذاشتن نياز مردى كه با ذره ذره هورمونهاى وجودش به همسرش سلام مى كند و از او مهر مى جويد گناهش از دهها جواب سلام ندادن معمولى بيشتر است .

آخرين برگزيده خدا محمد(ص ) فرموده است : مـن كـان له امرئة توذيه لم يقبل اللّه صلاتها و لا حسنة من عملها حتى تعينه و ترضيه و ان صامت الدهر و قامت و اعتقت الرقاب و انفقت الاموال فى سبيل اللّه و كانت اول من تردالنار.

زنـى كه شوهرش را برنجاند, نماز و هيچ يك از اعمال خيرش نزد خدا پذيرفته نيست تا او را راضى كند.

هر چند اين زن شب و روزش را به نماز و روزه بگذراند و بندگان آزاد كند و مالها در راه خدا انفاق نمايد سرانجام اول كسى است كه به دوزخ درآيد...

و در جاى ديگر فرمود: ...

از وظايف زن است كه هرگاه شوهرش نزد او آمد وى را از خود نراند هر چند بربالاى شتر باشد, و نمازش را براى اينكه از دست شوهرش خلاص شود طول ندهد.

همانا زنى كه شوهرش او را براى هـمـبـسترى بخواند و او پيوسته درنگ و مسامحه كندتا شوهر خوابش ببرد, فرشتگان او را لعنت مى كنند تاوقتى كه شوهر از خواب برخيزد.

نـبـايـد ازيـاد بـرد كه گاهى زن به دلايلى ( پذيرفته يا ناپذيرفته ) ميلى به آميزش ندارد.

در اين صورت البته مى پذيريم كه او نبايد بدون عذر شرعى ( مثل حيض ) ازمقاربت جلوگيرى كند ولى ازسـوى ديـگـراجـبـار مـرد را هـم رفتارى در خور شاءن او نمى دانيم .

مقاربت اجبارى جز تنفر و دلـسـردى حـاصـلى ندارد.

اين اجبار وقتى توجيه پذير است كه اگر صورت نگيرد مرد براى دفع شهوت خود به حرام بيفتد.

نـاگـفته نماند كه اين بى ميلى نبايد براى زن نوعى بهانه هميشگى شود.

او در هر حال بايد, حتى اگـر بـه آمـيـزش اشـتياق ندارد, تظاهر به نفرت نكند, و ضمن بيان علت بى ميلى خود, از شوهر دلجويى نمايد واميدوارش سازد كه بزودى رضايت خاطرش را جلب مى كند.

از سـوى ديـگـر در روايـتـى از امـام صـادق (ع ) آمـده اسـت كـه فرمود: اگر زنى شربت آبى به شـوهـرش بـيـاشامد براى او بهتر است از آنكه يك سال روزها روزه بگيرد و شبها به زنده دارى سر كند.

بـا تـحـلـيـلـى ساده , به نظر مى رسد كه براى مرد بسيار خرسندى آور است كه همسرش پس از تـقـاضاى همبسترى , از وى استقبال كند هر چند در همه عمر شربت آبى هم به وى تقديم ندارد.

بـراى او فـقـطيـك بـار تـسـلـيـم پذيرى آميخته با رغبت , از صدها خدمت غير آن , دلچسب تر و شـادى آفـريـن تـر اسـت .

نـاگـفـتـه پـيداست كه فضيلت و ثواب آن هم از ماهها روزه گرفتن و شب زنده دارى بيشتر است .

يكى از روان شناسان امور جنسى زنان مى نويسد: ((بـراى مـردى كـه شوق و حرارتى ويژه به همسرش دارد هيچ عملى بدتر از خونسردى حقيقى يا ساختگى خانمها احساساتشان را آزرده نمى سازد.

ازدواج ارتـبـاط بسيار پيچيده اى است كه براى نيل به نتيجه مطلوب آن بايدهماهنگى و تطابق در تـمـام شـؤون آن حكمفرما باشد, بخصوص در هم اغوشى .

نشاط و خوشحالى در ازدواج خود به خود به وجود نخواهد آمد, گنجى نيست كه به كسى بخشيده شود, بلكه گنجينه اى است كه بايد با هنرمندى گشوده شود.

ازاين رو هر چيز كه فرد را در گشودن اين گنجينه كمك كند مقدس است .

 پس از اين همه معلوم مى شود كه چرا قرآن كريم به مرد اجازه داده است كه همسر متمرد خود را تنبيه كند, با اينكه در هيچ مورد ديگر سخن از تنبيه به ميان نياورده است .

خداى متعال مى فرمايد: ...

و الـلا تى تخافون نشوزهن فعظوهن و اهجروهن فى المضاجع و اضربوهن فان اطعنكم فلاتبغوا عليهن سبيلا...

و آن زنـانـى را كـه از نـافرمانيشان بيم داريد نخست اندرز دهيد و اگر اين شيوه مؤثرنيفتاد از خـوابـگـاهـشـان دورى كنيد و [چنانچه اين رفتار نيز آنها را اصلاح نكرد]بزنيدشان , ولى هرگاه فرمانبردارى كردند ديگر راه بيداد پيش نگيريد...

اين تنبيه نه براى عقده تكانى , بلكه براى تاءكيد بر عشق و علاقه است .

زن اگـر تـمـكـيـن نـكـند و شوهر را بى اعتنا ببيند و تصور كند كه او نسبت به تمكين نكردنش بى تفاوت است فوق العاده رنجيده خاطر و دلسرد مى شود, حتى اگر چيزى اظهار نكند.

او دوست دارد اگـرشـوهرش در رام كردن و تسليم نمودن او پافشارى نمى كند نه از سر بى تفاوتى بلكه به خـاطر در نظرگرفتن موقعيت همسرش باشد.

به همين علت , فرمان الهى به مرد مى گويد اگر زن تمكين نكرد او راموعظه كن .

از يـك نـظـر چـنانچه شرايط موعظه رعايت شود مشكل به همين جا پايان مى يابد.

اگر برخى در ايـن مـرحـلـه بـه نتيجه نمى رسند بيشتر بدين سبب است كه موعظه را تنها نصيحتهاى بيم آور مى دانند.

حال آنكه در يك كلام , موعظه زن در اين قبيل مسائل يعنى فراگيرى دوره اى آموزشى تا او وظايف خويش را بشناسد, زيرا تجربه و اظهار نظرهاى بسيارى از مردان و زنان ثابت كرده كه مـنـشـاء بـيـشـتـر اين اختلافات بى بهرگى از دانش زندگى زناشويى است .

زنى كه وارد عرصه زنـدگـى مـى شود در حالى كه نه قادر است شگفتيهاى خود را بشناسد و نه جهان درونى مرد را, هيچ گاه نخواهد دانست كه در امورجنسى چه وظيفه اى دارد.

در اين صورت بايد شوهر را سزاوار تنبيه دانست ك بدون راهنمايى زن ازوى توقع وظيفه شناسى دارد.

آخرين برگزيده خدا(ص ) در كلامى فرموده است : مـن از آن كس در شگفتم كه همسرش را [بى آنكه سزاوار باشد] مى زند در صورتى كه خود وى به كتك سزاوارتر است .

امـروزه در مـدارس آنـچه به دختران مى آموزند بيشتر فرمولها و مسائلى است كه اگر قرار باشد صـدهـاسـال هـم در دنيا زندگى عادى داشته باشند به هيچ يك از آنها كمترين نيازى نخواهند داشـت زيـراجـنـبـه هـاى كاربرديش را نمى دانند, در حالى كه از مهمترين مسائل زندگى هيچ نـمـى آمـوزنـد.

بـه هـمـيـن دلـيل وقتى وارد عرصه زندگى مى شوند چون خود را تحصيلكرده مى پندارند, ابتدا تصور مى كنند همه چيز را مى دانند, اما رفته رفته در مى يابند درباره آن چيزهايى كـه در امـور زندگى و زناشويى سخت بدانها نيازمندند هيچ نياموخته اند و آنچه هم كه با رنجش تمام فرا گرفته اند به كارشان نمى آيد.

بـنابراين نخستين و ضرورى ترين اقدام مرد براى همراه ساختن همسرش با خود بهره مند ساختن اواز دانـش زنـدگـى زنـاشويى است , يعنى همان كه قرآن از آن به موعظه تعبير كرده است .

مرد وظيفه دارداحساس خود نسبت به زن و شدت احتياج جنسى خويش به او را براى وى تشريح كند.

حـتى شايد دراين مرحله لازم باشد كه گاهى زن را پس از تحريك شدن , رها سازد و به اوج لذت جنسى نايل نگرداند تا او طعم ناكامى را با جان خويش دريابد و بداند كه تقاضا كردن و ارضا نشدن تا چه اندازه درروحيه انسان مؤثر است .

حـال اگـر مـوعـظه اثر نكرد, نفرموده است به زور وى را به عمل زناشويى و تمكين وابدار, بلكه مـى فرمايدبه او در بستر پشت كن .

اين پشت كردن , نشان بى تفاوتى نيست , علامت علاقه و عشق اسـت .

نوشته اند زمانى اليزابت تيلور گفت : حدود سه ماه است شوهرم يك سيلى به من نزده , پس معلوم مى شود در عشق ورزيدن سست شده و به ديگرى دل داده است .

انسان اگر كسى را دوست نداشته باشد بدون هيچ گفتگو رابطه اش را با او قطع مى كند, ولى زن و شوهرچون يكديگر را دوست دارند و نمى خواهند بى تفاوت باشند به هم پشت مى كنند, يعنى كه من هنوزدوستت دارم .

اينكه فرموده اند اگر زن به وظايف همسرى خود عمل نكند مرد مى تواند در همخوابى و خرجى بر اوسـخـت بـگيرد, بيشتر بدين سبب است كه مرد همه سنگينى زندگى را به آرزوى اين شيرينى تـحـمل مى كند و در صورت نارضايتى , خستگى همه چيز در وجودش باقى مى ماند و از دست زن عصبانى و به او كم علاقه مى شود.

زن هـمـيـن كـه شـوهرش با زبان به او اظهار علاقه كند قانع و خشنود مى شود, هر چند در امور ديـگـرزندگى او كوتاهى كرده باشد.

ولى مرد چنين نيست .

او با زبان نه فريب مى خورد و نه قانع مـى شـود.

اونـشـانه علاقه مندى همسرش را بيش از انجام امور خانه و رسيدگى به امور بچه ها و تـهـيـه غـذا, بـه تـمكين مى داند.

درحقيقت كمال راستگويى زن را نسبت به خود در علاقه او به همبسترى جستجومى كند.

ب : اطمينان از اميدوارى

جـلوه ديگر محك زدن مرد در مطالبه همبسترى , اطمينان يافتن از اميدوارى و دلخوشى زن به شوهرو زندگى است .

براى مرد فوق العاده اميد بخش و خرسندى آور است كه زنش را به زندگى دلخوش و به او سرشار از علاقه ببيند.

امـا چـگونه مى توان اين حالت را از زن جويا شد؟ با پرسيدن از او؟ با مشغول ديدنش به كار خانه و ...؟با خريد كردن و مهمانى رفتنش ؟ راستى با چه ؟ ايـن كارها را نااميدترين زنان و دل افسرده ترين آنها نيز انجام مى دهند.

آنچه بر اثر دلخوش نبودن بـه زنـدگـى كـمتر بدان تن در مى دهند, همبسترى است .

معروف است كه اول عضو بدن كه در بـيـمارى يرقان زرد مى شود و علامت آن است سفيدى چشم است .

در زندگى زناشويى نيز اولين قربانى افسردگيها و نااميديها, آميزش است , يعنى نخستين چيزى كه زنان بر اثر خستگى روزانه , كم خوابى ,افسردگى و ناخشنودى از زندگى , از آن فاصله مى گيرند و فدايش مى كنند, آميزش بـا شـوهر است .

آنان حتى اگر از خواهر يا همسايه رنجيده شوند فورى نسبت به آميزش بى رغبتى نـشـان مـى دهـند.

و اين بدان سبب است كه آميزش بدون دلخوشى , دلچسب نيست و چه بسا بى مـحـرك خـواهد بود.

از اين روست كه شوهر براى مطمئن شدن از دلخوشى زن به زندگى , از او تقاضاى همخوابى مى كند.

ج : جبران شكست

گـاه نـيـز مـرد بـى آنـكه از سوى كسى تحقير و آزرده شده باشد چون در جايى در گفتگوهاى خـانـوادگـى ازهمسرش شكست خورده است براى كامجوئى به وى رو مى كند تا از اين راه نشان دهد كه اگر در آنجامغلوب او شده است اينجا وى را مغلوب (مفعول جنسى ) مى سازد.

در چنين وضعيتى نيز مرد به كمك و دلجويى نيازمند است و هيچ دلجويى در اين حال جز تمكين زن اثـر بـخـش نـيـست , علاوه بر اينكه با شيرينى ارضاى تمايلات شهوى آميخته است .

حال اگر تـمكينى صورت نپذيرد, موضوعى كه براحتى حل شدنى و التيام يافتنى بوده است , به بعد موكول گـرديـده و آن هم معلوم نيست از سوى مرد به چه كيفيت تلافى شود.

از اين روست كه پذيرفتن شـوهـر و كـامرواساختن او در اين موقعيت , از هر اقدام ديگرى براى زن ثمر بخش تر و به صواب و ثواب نزديكتراست .

گـويـى خـداى مـتـعال كه آگاه به اين رموز بوده است بى آنكه مرد را بر اين اسرار آشنا سازد, با سـفارش زنان به تمكين , جواز محبوبيت و پذيرفته شدن در زندگى را به آنها ارزانى داشته است .

در روايتى دراشاره به همين امر فرموده اند: جـهاد مردان آن است كه جان و مال خود را در راه خدا صرف كنند تا كشته شوند و جهاد زنان آن اسـت كه بر آزار شوهر [و بر طرف ساختن تقاضاهاى آنان كه نزد زن گاهى از هر آزار, ملال آورتر است ] وغيرت آوردن ايشان صبر كنند.

به گفته سيمون دوبووار: حفظ يك عاشق , نوعى جهاد مقدس است .

براستى كه شگفت آور است اين مرحمت الهى به زنان كه در جهاد هميشه بر ايشان گشوده است امابر مردان خير.

از يـاد نـبـريـم كـه جـهاد براى مردان مدت زمانى معين دارد (يك يا دو يا چند سال ), ولى براى بانوان تمام لحظات زندگيشان جهاد است و به همين دليل به همراهى و همدلى بيشترى از سوى شوهر واطرافيانشان نياز دارند.

باز هم تكرار مى كنيم كه سبب آزردگى زنان از الزام بر تمكين دو چيز است : يكى ندانستن معنى آن وديـگـر اينكه آن را حكمى صددرصد به نفع مرد مى پندارند.

ولى واقعيت اين است كه سود آن بـيـشـتر به زن باز مى گردد و مرد از اين سفره پر بركت تنها بهره اى لذت بخش برده است , يعنى سفره و غذاهاى رنگين از آن زن و براى اوست و مرد فقط نقش ميهمان را بازى مى كند.

شـاهـد هـمـيشه زنده اين ادعا آن است كه در غالب موارد, لذت جويى مرد و كامروايى اش از زن سرانجام وى را به شناخت ارج و قرب زن و در نتيجه به قدر شناسى از او واداشته است .

شايد براى شما پيش آمده باشد كه گاهى از كسى هديه اى دريافت كرده و سپس گفته ايد هرگز كدورتهاى قـبـلى ميان خود واو را به ياد نياورده ايد.

بى سبب نيست كه گفته اند آدمى بنده محبت و احسان است .

يعنى رفته رفته آن كه كام ديگران را شيرين مى كند كامش شيرين مى شود.

كـم نـيـسـتند مردانى كه در محيط كار و بيرون خانه باريك بين و خرده گيرند, نهيب مى زنند, مـحـروم مـى كـنـند و از خطاى احدى نمى گذرند, ولى در محيط خانه چون موم در بند محبت همسرشان هستند وحتى ممكن است با همه باريك بينى , خطاى او را نبينند تا بر آن خرده بگيريد.

عامل اين بهنجارى وتفاهم معمولا رضايت خاطر از هماغوشى است .

نـوشـته اند يكى از زنان عاقل و هوشمند عرب در شبى كه دخترش را به خانه شوهر مى فرستاد به وى سـفـارشـهايى كرد.

گفت : مى خواهم تو را نصيحتى كنم و بدان كه اين نصيحت براى شخص بـى اطلاع باعث به خود آوردنش مى گردد و براى خردمند كمك و ياور راه است .

تو خانه اى را كه در آن پرورش وتربيت يافته اى پشت سرگذاشته اى و به منزلى مى روى كه هيچ با آن آشنا نيستى و نزد كسى مى روى كه هرگز قبل از اين با وى انسى نداشته اى .

پس براى شوهرت كنيز و رام باش تـا آنـكه او براى توغلام و برده شود...

برايش خوشنما باش و جاهايى از بدن تو را كه مى بيند بدقت بررسى كن تا چيزناخوشايند و بدنمايى در تو نبيند.

دكتر آبراهام استون روانكاو آمريكايى و متخصص در امور جنسى مى گويد: ((زن و شوهرى كه در روابط جنسى با هم سازگار و بدان خرسندند براحتى از بعضى ناهماهنگيها كـه در زنـدگى زناشويى آنها رخ مى دهد چشم مى پوشند, ولى هرگاه چنين رضايت خاطرى در ميان نباشد براى آنها كه ناسازگاريها و كشمكشهاى ديگرهم در زندگى دارند خطر ساز [است ] و منجر به عواقب وخيم مى شود.

)) مردى چهل و يك ساله در يك اظهار نظر مى گويد: ((مـن بـه ايـن نـتـيجه رسيده ام كه وقتى رابطه من و همسرم خوب است ساير عوامل فشار آور [ زندگى ] ناپديد مى شوند, اما اگر روابط ما حسنه نباشد حتى گربه خانه هم توليد استرس [ فشار روانى و عصبى ] مى كند.

گـفـتـه انـد هـرگاه نماز بنده اى پذيرفته نشود هيچ يك از كرده هاى او مقبول نمى افتد و اگر نـمازش قبول شود, همه اعمالش پذيرفته مى گردد.

در وظايف زن نيز پذيرش كامدهى به شوهر, چـون نـمـاز نـقش كليدى دارد.

اگر مرد زنى پركار, شيرده , بچه آور, خوش اندام و داراى بهترين صـفـات داشـته باشد اما دركامروا ساختن شوهر همت به خرج ندهد و از رموز آن آگاه نباشد, هر چـنـد مـرد در گـفتگوهاى عمومى خانوادگى از او اظهار رضايت مى كند اما وقتى در خلوت از نـهـانخانه دل براى كسى سخن مى گويدجانش از اندوه و رنج لبريز است .

گويى در قلب زخمى است كه هرگز التيام نيافته .

بعكس , زنى كه شايد اين همه محاسن را نداشته باشد ولى در بر آورده سـاخـتن تقاضاهاى شوهرش كارآزموده و سرحال است در نزد شوهر محبوبتر است .

و عجيب اين اسـت كـه گـروه دوم براى آنكه بزودى از ديگرصفات پسنديده گروه اول بهره مند شوند شانس بيشترى دارند و معمولا هم بدان دست يافته اند, اما درگروه اول شانس و اميد آنكه در اين صفت هـمـچون اينان شوند بمراتب كمتر است و معمولا هم ايام زندگى را پشت سر مى نهند بى آنكه به اين هنر دست يابند.

بـه هـمـيـن دلـيـل معمولا شوهران گروه دوم را ديرتر مى شود نسبت به زندگى دلسرد كرد تا شـوهـران گـروه اول .

يـعنى وقتى در مقابل شوهران گروه دوم بگويى اين هم زن است كه تو دارى ؟! نـه بچه مى تواندشير بدهد, نه غذاهاى خوشمزه مى پزد و نه در كار خانه زرنگ است ...

 چـون زنـانـشان پيوسته كامشان را با لذت جنسى شيرين كرده اند, زير بار اين ملامتها نمى روند و نسبت به زندگيشان زوددلسرد نمى شوند حتى اگر نتوانند بصراحت جوابى به طرف بدهند.

امـا وقـتـى بـه شـوهـران گـروه اول بـگويند:درست است كه همسرت خيلى به وضع خانه و بـچـه هـارسـيدگى مى كند, غذاهاى خوشمزه مى پزد و همه بچه هايت را خودش شير داده , ولى افـسـوس كه درامور زناشويى از او خرسند نيستى .

بايد براى تو حقيقتا دل سوزاند كه با اين سن و سـال هـنوز طعم داشتن همسرى شاداب را نچشيده اى  آنها بلافاصله افسرده مى شوند و چنان آهى مى كشند كه اگربه بوته اى برسد آن را مى خشكاند.

بـى سـبـب نـيـسـت كـه پـيـامبر اكرم (ص ) فرموده است : ((خيرنسائكم العفيفة الغلمة ))

يـعـنـى بـهترين زنان شما زن باعفتى است كه شهوت جنسى اش زياد و به آميزش با شوهر هر چه بيشترمتمايل باشد.

ايـن ويـژگـى زن تـا آنجا اهميت دارد كه مردان از ازدواج با زنى كه به آميزش رغبت ندارد نهى شده اند.

رسول خدا(ص ) فرموده است : ((لا تزوجن ...هيدرة و لا دقناء))

يعنى بسيار مواظب باشيد بازنى كه چون پيران [به آميزش بى علاقه ] باشد ازدواج نكنيد.

نيز فرموده است : آيا بدترين زنان را به شما معرفى نكنم ؟! زنى كه ...

در غياب شوهر خود را بيارايد و در حضور وى بى پـيـرايـه بـاشـد, سـخـن شوهر را گوش ندهد, فرمانش را گردن ننهد و در خلوت [هنگامى كه همسرش از وى تقاضاى همبسترى مى كند] چون شتر چموش رام نگردد و...

بـه عـقيده ما علت اين تاءكيد آن است كه معمولا زنانى كه به مسائل جنسى بى علاقه اند بى ترديد بـرخـى از صـفـات خـوب ديـگـر را نـيـز ندارند و همان طور كه به تجربه هم ثابت شده است در زندگيشان احتمال بروز ضايعات و نابهنجاريها و گرفتار آمدنشان به افسردگى , فوق العاده زياد است .

شـايـد بـپـرسـيـد چـگـونه قبل از ازدواج مى توان به اين نكته پى برد؟ در اين باره نكاتى چند به نظرمى رسد كه برخى بدين قرار است :

1. شناخت خانواده دختر عنصر اساسى است .

مى توان با ظرافت دانست كه مادر و خواهران دختر مـوردنظر در اين زمينه چگونه اخلاقى دارند.

معمولا در خانواده اى كه مادر, سرد مزاج باشد و به امور جنسى بى ميل باشد فرزندان نيز چنين اند.

در حقيقت گاهى سرد مزاجى علت ارثى دارد.

2. در خـانـواده اى كـه ناراحتى اعصاب , بيمارى عمومى افراد آن است احتمال اينكه تمام اعضاى مؤنث خانه به روابط جنسى بى ميل باشند فراوان مى باشد.

3. زنـان و دخترانى كه منش مرد گونه دارند يا ناچارند بيشتر ساعات روز را به كار بيرون از خانه اشتغال داشته باشند معمولا تمايل چندانى به آميزش ندارند.

اضافه كنيم كه براى برخوردارى بانوان از اين صفت و به بيان دلچسب تر: از اين موهبت خداداد لازم نـيـسـت آنـها ذاتا چنين باشند, زيرا انسان عهده دار و تغيير دهنده صفات ذاتى خود نيست .

آنـچـه مـهـم بـه نـظـر مى رسد اين است كه اين حديث شريف به موازات سفارش به مردان براى انـتـخـاب هـمـسران اينچنينى , كنايه اى سراسر لطافت به زنان دارد كه حتى اگر چنين نيستند خويشتن رابى رغبت به كامدهى نشان ندهند و همچون مشتاقان , با روى خوش برخورد كنند.

چه بسا رفته رفته اشتياق حقيقى نيز به وجود آيد.

پس بار ديگر معلوم شد كه سفارش زن به پذيرفتن شوهر, عاملى است براى آنكه راه قدرشناسى از اوو شـنـاخـت محبتهايش هموار شود و زمينه تربيت و سازندگى شوهر زودتر فراهم گردد و از طـرفـى مـوجبات آرامش روانى خود او مهياتر باشد.

چون هرگاه كسى مطمئن باشد كه به علت خطاهايش فورى مورد مؤاخذه قرار نمى گيرد و براى چيزهاى كوچك تنبيه نمى شود, چه بسا در انجام كارهايش موفق تر و كم اشتباه تر مى گردد و روانش اضطرابى نخواهد داشت .

دختر در خانه پدر آرزو دارد در آينده سايه شوهرى قدرشناس بر سر او گسترده شود.

ولى همين دخـتـرپـس از ايـنـكه مدتى از زندگى زناشوييش گذشت از قبول مسؤوليتهاى مربوط به امور جـنـسى اظهاردلتنگى مى كند! راستى چرا چنين است ؟ در پاسخ بايد گفت دليلش اين است كه پـس از رسيدن به آرزوى خود و دست يافتن به آرامش , از آنجا كه حكمت تمكين را نمى داند, تنها بـه پـيـامـدهـاى نـاخـوشايند و طبيعى اين امر مى انديشد نه به فطرت خود كه همانا مهرجويى و همسرخواهى است .

آرى , تـمـكـين براى زن عرصه فرمانروايى اوست .

تمكين عامل محبوبيت نزد شوهر, صيدگاهى براى شكار وى و دور كردن صفات ناپسند او و اصلاح آنهاست .

وقتى كسى ديگرى را از نظر شهوى بر خود مسلط مى كند (تسلطى كه در نهايت , كام او را شيرين وطـعم زندگى و خوشى به وى ارزانى مى كند, در حقيقت نوعى دام براى صيد او گسترانيده و در زندگى زناشويى اين شوهر است كه در اين دام دست و پا مى زند نه زن .

مـرد خـوب مـى دانـد كه اگر زن با رغبت , او را به خود راه دهد چه لذتى مى چشد.

بدين منظور براى كامروايى مجدد خود حاضر است از هر خوى بدش دست بردارد و سر به راه شود و براى اينكه يـك بارديگر در آن دام افتد كه آبى گوارا و دانه اى خوشمزه دارد, خود زمينه هاى در دام افتادن خويش راپيشاپيش فراهم مى آورد.

بـا تـوجـه به مطالب فوق زنى كه از اين فرصت بخوبى بهره نجويد و از اين طريق , شوهر را به راه نـياوردشايد از ناتوان ترين و بى كفايت ترين زنان شمرده شود و آن كه به وسيله كامدهى مى كوشد شـوهـرش را مجبور به تاءمين خواسته هاى مادى خود كند از كجرفتارترين و كم معرفت ترين زنان است .

د. علامت صلح

گـاهـى تـقـاضـاى هـمـاغـوشـى شوهر در پى مشاجره هاى روزانه رخ مى دهد.

او به هنگام شب تصميم مى گيرد با معاشقه اى دو جانبه دعواى ميان روز را خاتمه يافته اعلام كند تا هر دو فردا را به شيرينى آغاز كنند.

چه بسا شوهر در گفتگوى تند روزانه , خود را مقصر بداند اما زن نبايد انتظار عـذر خواهى صريح از او داشته باشد, زيرا اگر كمى عاقلانه فكر كند نه از روى احساس انتقام , پى خواهد برد كه هميشه معذرت خواستن , با گفتار نيست .

بـراى مـرد تـقـاضـاى هـمـبـسـتـرى از هر شيوه عذر خواهى ديگرى پسنديده تر است و اين امر عـلتهاى مهمى دارد.

نخست اينكه سختى معذرت خواستن عاجزانه را در بر ندارد و شخصيتش را جريحه دارنمى كند.

دوم اينكه دعوا را بى آنكه سخنى از آن به ميان آيد خاتمه مى دهد.

بسيار اتفاق افـتـاده كـه عـذرخواهى صريح , مشكل را پيچيده تر كرده است , زيرا عذرخواهى علاوه بر شكست شـخـصـيت , درحقيقت نوعى اقرار به تعدى و نادانى يا كم تجربگى است .

گويى مرد خود اعتراف كرده كه در مشاجره ميان روز حق به جانب او نبوده است .

گـاهى هم تمايل به هماغوشى از سوى مرد نشاندهنده آن است كه مى خواهد با وجود تقصير زن دردعـوا, از ايـن راه وى را بـه صـلـح و چشم پوشى از كرده خود فرا بخواند بى آنكه نيازى به عذر خواهى داشته باشد.

در هر دو حال پذيرفتن او به صلاح زن است .

تصور ما اين است كه سهم عمده اى از طلب هماغوشيها از سوى مرد به سبب عامل اخير است .

در هـر صـورت , آقـايـان بـهـتـر مى دانند كه در اين قبيل مواقع , نبايد نرمش نشان دادن خانمها راوسـيـله اى براى ملامت و سركوفت آنها قرار دهند.

اين گذشت و مهربانى نبايد آقا را وادارد كه فرداى آن روز باجسارت بيشتر كار ناشايست خود را (اگر وى مقصر بوده ) تكرار كند.

كسى كه از شـكـيبايى و گذشت همسرش بناروا سود مى جويد شخص خطاكار و خودخواهى است كه سزاوار تـرحم و عفو نيست .

مسالمت و احسان در حق كسى رواست كه قدر آن را بداند و گراميش بدارد.

مدارا و حوصله براى فرصت دادن به شخص خطاكارى است كه درصدد جبران اشتباه خويش است نه آنكه عاملى براى پررويى و تكرار خطا باشد.

در زنـدگـى زنـاشـويى هرگاه براى مدتى يكى از طرفين شكيبايى ورزد و ديگرى قدرناشناسى كـنـد, كـار به جايى مى رسد كه اگر روزى هم فرد ناسپاس , سر به راه شود چه بسا طرف او ديگر تـحـمـل كمترين رفتار ناصواب او را نداشته باشد و در نتيجه زندگى , پرگفتگو و مخاطره انگيز گردد.

ه . اظهار وفادارى

غـرايـز مـرد در بـيـرون خـانه از طريق دهها عامل تحريك مى شود.

مشاهده چهره زيبا يا اندامى دلربا,شنيدن خاطره اى حقيقى يا ساختگى و يادآوردن لذتهاى گذشته , از جمله آن عوامل است .

در اين ميان , مردان غيرمتعهد خصوصا اگر متمول هم باشند با تحريكهاى بيرون خانه كمتر ترجيح مى دهند به سراغ همسران قانونى خود در خانه روند, بلكه به راههاى ديگرى روى مى آورند.

ولى افرادسالم و زندگى دوست و گاهى هم شناگران آب نديده با مشاهده صحنه اى محرك در بيرون خانه ,به همسران خود رو مى كنند.

اين قبيل مردان نه اينكه دوسـت داشـتـه بـاشـنـد بـا ياد زنى ديگرهمسرشان را در آغوش بكشند, بلكه چون نمى پسندند دلـهـايـشـان بـه خـارج از محيط خانه و همسرشان متمايل شود محبوب خويش را به همبسترى مـى خـوانند.

آنها دوست دارند شهوت برانگيخته شده نه به وسيله ديگرى بلكه با تمكين و دلربايى همسرشان خاموش شود.

گويى همسر خودشان بوده كه شهوتشان را تحريك كرده است .

در ايـن حـال مـرد از ايـنـكه به كمك همسر خود از شر آن وسوسه نجات يافته است لذتى فراوان مـى برد وبا آرامش و خرسندى يقين پيدا مى كند كه از همسرش همان كارى بر مى آيد كه ديگرى مى خواست به سوى خود جلبش كند.

بى سبب نيست كه امير مؤمنان على (ع ) فرموده است : شر النساء من لا تواتى .

بدترين زنان كسى است كه در خواست جنسى همسرش را پاسخ مساعد ندهد.

رسول اكرم (ص ) فرموده است : اى مـردم , ...هـرگـاه ديـده هـايـتـان [از مـناظر شهوت آلود] چيزى مشاهده كرد بى درنگ نزد همسرتان برويد و با وى بياميزيد.

در حديثى ديگر از على (ع ) آمده است : ...

پـس در ايـن حـال با همسرتان بياميزيد كه آنچه آن زن داشته همسرتان نيز دارد, تا شيطان بر سـرراه قـلـبـتـان نـنـشـيـنـد و ديده ها [و دلها]يتان را ازهمسر خودتان به سوى ديگرى متمايل نسازد.

سخنى با مردان

آيـا اسـلام مـى گـويـد زن بـى آنـكـه تـمايلى داشته باشد, آنگاه كه مرد بخواهد, مجبور به انجام عـمل زناشويى است ؟! مگر بدون تمايل مى شود بدين كار تن در داد؟ و آيا موقعيت روانى و عصبى زن دراين حال براى به وجود فرزند مستعد است ؟ در ايـن صـورت ايـنـكـه قـرآن فـرمـوده اسـت ((عـاشروهن بالمعروف )) (با زنانتان به شيوه اى شايسته رفتار كنيد) چه مفهومى مى يابد؟ راستى اگر از مردان مى خواستند كه در بدون ميل , غذا بخورند ياآميزش كنند برايشان خوشايند بود؟! پاسخ اين پرسشها را در گفتارهاى آينده دنبال مى كنيم .

الف .توقع بيهوده

در بـرشمارى صفات خوب زن علاقه به همبسترى را ياد كرديم , اما اين بدان معنى نيست كه زن بـايددر ابزار اين علاقه , آغازگر باشد و مانند مرد بدون شرم تقاضاى خود را باهمسر در ميان نهد.

خـداى متعال وجود زن را به گونه اى آفريده است كه در صورت سلامت روحى آن بى سبب غرايز جـنـسـى اوبيدار نمى شود و تا با تماس بدنى تحريك نگردد خود آغازگر ارتباط جنسى نمى شود.

بـدون ايـن ويـژگـى , نظام آفرينش رو به انحطاط مى نهد.

اگر زن نيز بخواهد چون مرد به دهها عامل مختلف غرايزجنسى اش بيدار شود شيرازه زندگى آدمى در هم مى پاشيد.

به همين منظور صـحـيـح تـر آن بـوده است كه تا زن دل در گرو محبت شوهر ننهد و جسمش به اراده همسرش تـحـريك نشود شهوت در او خفته بماند.

بر اين اساس نبايد از زن انتظار داشت كه پيوسته در ابراز علاقه جنسى آغازگر باشد.

اين كه زن بايد به آميزش با شوهر علاقه مند باشد بدين معنى است كه او پـس از رويكرد مرد به وى از تحريك شدن خويش نهراسد و خود را به رغبت در اختيار وى قرار دهد.

ب . انصاف دهيد

اسـلام از زنـان بـه طـور اكيد خواسته است كه در مقابل همسر خود و تقاضاهاى جنسى او تا آنجا كـه مـى تـوانـنـد انـعطاف پذير باشند.

با اين حال از مردان نيز مى خواهد كه تنها عوامل معقول و مشروع ,محرك غرايز جنسى آنان باشد.

هـرگـاه به اختلافات زنان و مردان بنگريم بدين نكته بيشتر پى مى بريم كه بخشى از نبود تفاهم دربـين همسران به سبب پايبند نبودن يكى از دو طرف به اصول اخلاقى است .

هرگاه مرد نتواند نـفـس خود را مهار كند و به طرق مختلف با زنان به ديدار و گفتگو نشيند, به طور طبيعى غرايز وى بيش از حدمعمول تحريك مى شود و آنگاه همسرش نمى تواند پاسخگوى تقاضاهاى فراوان وى بـاشـد.

مشاهده فيلمهاى ضد اخلاق , تماس زياد با نامحرمان و شوخى و خنده هاى محرك , دورى طـولانـى از خـانواده ,مطالعه رمانهاى جنسى , وجود دوستان بى قيد و امورى از اين قبيل همه از عواملى است كه به شيوه اى غير مشروع غرايز جنسى را تحريك مى كند.

بـراسـتـى چـگـونـه مـى تـوان انـتـظار داشت بانويى در كنار انجام امور خانه و تربيت فرزندان و مـشكلات زندگى , پاسخگوى غرايز جنسى مردى باشد كه به وسيله دهها عامل غير طبيعى قواى شهوى اش تحريك شده است ؟! اگـر اسلام زن را به تمكين و پذيرفتن شوهر سفارش مى كند مرد را نيز بيم مى دهد كه با نامحرم بدون ضرورت سخن نگويد, در كنار وى ننشيند و نگاهش نكند, تا مبادا در وى رغبت جنسى بيدار شود وآنگاه بانوى خانه به رنج افتد.

در واقـع يـكى از عوامل اختلاف همسران , خدا ترسى يكى و بيباكى ديگرى است .

يكى بر آن است تافرمان خدا را در حق همسر اطاعت كند و ديگرى دريده چشم و دريده خوست .

اينها همه در حالى است كه نوعى انصاف نيز از زنان انتظار مى رود و آن اينكه : اگـر مـردى سـخـاوتمند باشد, زن او را تا پايه خدايان مى پرستد و چه بسا در هر موقعيت برايش مـهـيـاى تـسـليم باشد.

اما اگر مرد چيزى را از او دريغ كند, در حد حيوان و موجودى خودخواه پنداشته مى شود واگر جوياى تمكين زن باشد با اينكه اين امر حق فطرى و مسلم مرد است از نظر او مردى هوسران و افراطى قلمداد مى شود.

بـراسـتـى عجيب است دنياى زن ! وقتى مرد سخت خواهانش باشد وى را متهم مى كند كه تو مرا فـقـطبـراى لذت بردن مى خواهى و بسيار شهوترانى ! در حالى كه وقتى خود خانم به همبسترى عـلاقـه زيـادنـشـان دهـد و شوهر با دارا بودن همه خوبيها و تلاشهايش براى رفاه همسر, مشتاق هـمخوابى نباشدخيلى زود از طرف خانم با گفتار و كردار متهم مى شود كه : تو چه ارزشى دارى كه نمى توانى همچون من باشى ! گويى به وى مى گويد: همه ارزش و اعتبار مرد خوب به داشتن رغبت فوق العاده جنسى است و وقتى اين هنر را ندارد بهايى ندارد.

ج .در نظر گرفتن جوانب و موقعيت

اظهار نظرها و نيز تفاوت تمايلات مرد و زن نشان مى دهد كه معمولا در برقرارى روابط زناشويى , ازآنـجـا كـه مردان نيازمندتر و جسورترند, در پيگيرى خواسته خود بيشتر پافشارى دارند تا زنان .

بعلاوه وجود حيا در بانوان هميشه مانع از آن است كه آغازگر اين تمنا باشند.

آنها بمراتب بيشتر از مـردان بـه فراهم بودن موقعيت و زمينه ها مى انديشند و بيمناك امورى هستند كه مردان بندرت بدانها فكرمى كنند.

اگـر هم زمانى در وجود زن تمايلى به برقرارى رابطه زناشويى وجود داشته باشد, چون زمينه ها بسانى فراهم نيست , اين ميل دوام نمى يابد.

گـاهـى هـم ايـن بـى ميلى به سبب فراهم نبودن زمينه ها نيست بلكه به خاطر در نظر گرفتن عـواقب بعدى است .

براى مثال هرگاه دسترسى به آب براى انجام نظافت و طهارت ممكن نباشد پيش ازمرد, زن است كه از انجام آميزش خوددارى مى كند و بدان اشتياقى نشان نمى دهد.

گـاهـى وجـود صـاحـبخانه يا ميهمان و افراد ديگر مشكلاتى فراهم مى آورد كه براى مرد ناديده انـگـاشـتـن آنـهـا امـرى طـبـيـعـى است در حالى كه تصور وجود آنان , براى بانوان ملال انگيز و دلسردكننده است .

مـوقـعـيـتهايى چون سفر, ايام بيمارى , ضعف جسمى , خستگى و عواملى از اين قبيل براى بانوان جداحايز اهميت است , در حالى كه براى مردان چنين نيست .

وجـود دلـهـره (به هر دليل كه باشد) ميل جنسى را در زنان بشدت كاهش مى دهد و چه بسا اين عـامـل درمـردان مانعى براى كاهش ميل جنسى نباشد.

در نظر آوريد كه در خانه اى حمام يا آب گـرم وجـودنداشته و انجام نظافت و طهارت به خبر كردن صاحبخانه نيازمند باشد.

در اين حال تـمـايـل بـه برقرارى آميزش چندان وجود ندارد.

بعكس هرگاه در اتاق استراحت , حمام كوچكى وجـود داشـته باشد كه بتوان نظافت كرد, طبيعتا اشتياق به آميزش (حتى اگر ميل قبلى نباشد) ممكن است به وجود آيد.

نـبايد فراموش كرد كه تغذيه ناكافى از عواملى است كه در تحليل بردن قواى جنسى نقشى بسيار مؤثردارد.

گاهى انسان به چيزى بى ميل نيست ولى براى رو كردن بدان و بهره مند شدن از آن در خودتوانى نمى بيند.

اين در حالى است كه اشتياق به همبسترى بدون تغذيه صحيح (كافى ) ميسر نـيست .

از طرفى , پس از آميزش , نيروهاى بدن به طور عجيبى تحليل مى رود تا آنجا كه گفته اند جنابت ,همچون خون دادن , جسم را بى رمق مى سازد.

درباره موضوع تغذيه (قبل و بعد از جنابت ), در گفتار معصومان (ع ) مطالبى رسيده است كه ما به خـاطررعايت اختصار از ذكر آنها خوددارى مى كنيم .

خوردن غذاهاى شيرين و پروتئين دار چون عسل ,خرما و كباب توصيه مى شود.

 اگر تغذيه زن مناسب نباشد انتظار كشش جنسى بيهوده است .

از طرف ديگر وقتى تغذيه , خوب باشدچندان نيازى به تدارك امور ديگر نيست .

د. سهل انگاريهاى ممنوع

هـمـان طـور كـه گـذشـت , نـظافت و آرايش براى زنان نوعى وظيفه و بلكه مقدمه انجام عمل زنـاشـويـى است .

اما چرا فراموش كرده ايم كه مرد نيز وظيفه دارد براى خانواده اش تميز و آراسته بـاشـد! چـطـورمى توان زنى را كه به شيك پوشى و نظافت شوهر اهميت فراوان مى دهد به اظهار علاقه و همخوابى با همسرش كه مردى نامرتب و ژوليده است , ملزم ساخت ؟! بخصوص كه معمولا تـنـوع سيما و لباس در مردان كمتر تحقق مى يابد.

آيا تصور نمى كنيد كه بدبويى دهان , عرق بدن , لباس كثيف , دندانهاى نشسته و سر و وضع نامرتب , طرف مقابل شما را به گريز وا مى دارد؟! پيامبر اكرم (ص ) در اين باره فرموده است : هـر مردى موظف است خود را براى همسرش آراسته نمايد, همان طور كه دوست دارد همسرش براى او خوشنما باشد.

امام كاظم (ع ) مى فرمايد: رعـايـت نظافت و خوشنمايى مرد از جمله امورى است كه بر عفت زن [و چشم پوشى او نسبت به ديـگـرنـامـحـرمان ] مى افزايد.

هرآينه زنانى به سبب بى توجهى شوهرانشان به آراستگى و نظافت , ازپاكدامنى دست برداشتند.

سـهـل انـگـارى ديـگـر مـربـوط به تهيه نيازمنديهاى بانوست .

در گفتار امامان معصوم (ع ) اين امـورمـوردسفارش قرار گرفته است : خريد وسايل آرايش , لباس نو و متنوع , تغيير رنگ مو و ظاهر سر وصورت و...

رفتار آدمى تابع روحيات اوست و روحياتش تابع عوامل محيطى است كه از طريق گوش و چشم و ...

به فكر او راه مى يابد.

شايد باور نكنيد كه تغيير لباس و وضع ظاهرى بدن و خانه تا چه اندازه در روحـيـه زنـان مـؤثر است .

بيشتر آنان آن قدر كه از اين عناصر تاءثير مى پذيرند از چيز ديگر متاءثر نمى شوند.

گاهى يكنواختى زندگى , افراد خصوصا بانوان

را دچـار افـسـردگى مى كند و فرد حتى از غذا خوردن وگفتگو با ديگران لذتى نمى برد.

در اين حال خريد يك لباس نو, تغيير رنگ مو, سفر به جاى خوش آب و هوا يا تبديل و تغيير وضع خانه , چه بـسا به طور كامل روحيه وى را سالم و شاداب مى كند,بخصوص كه زنان وقتى دقت همسر را در اين زمينه ها مشاهده كنند بيشتر به زندگى دلگرم مى شوند ودر مقابل خواسته هاى شوهر, بيشتر از قبل انعطاف نشان مى دهند.

البته بايد دقت كرد كه تهيه اين نيازمنديها وقتى تاءثير مورد انتظار را خـواهـد داشـت كـه شوهر خود به خريد آنها اقدام ورزد نه آنكه تهيه آن را به زن واگذارد.

يك لـباس را اگر مرد با سليقه و رضايت خود براى همسرش بخرد نزد زن بهتر ازده لباس است كه از سوى خود بانو خريده شود.

ه . تقصير آشكار

پـيـش از ايـن گفتيم كه لذت نبردن از همبسترى از عواملى است كه زنان را نسبت به برقرارى روابـط جنسى دلسرد و چه بسا بيزار مى سازد و بر مرد است كه پس از آشنايى خود به وظيفه , او را همراه خويش سازد و نمونه طعمى را كه خود مى چشد به وى بچشاند.

در حـقيقت هرگاه زنى به اين دليل از همبسترى كناره گرفته باشد بايد تقصير آن را به گردن شوهرش انداخت .

پـيـوسـتـه بـايـد به ياد داشت كه اين عامل و موضوع فراهم نبودن زمينه و موقعيت , از مهمترين عـواملى است كه روابط زناشويى را به سردى مى كشاند و آن قدر كه بر طرف كردن اين عوامل در بـهـبود روابطزن و مرد تاءثير دارد عوامل ديگر مؤثر نيست و تهديد يا نصيحت نيز كارساز نخواهد بـود.

مـطـمئن باشيدكه با فراهم بودن زمينه و نبود عوامل بازدارنده , هيچ مشكلى فرا روى شما خودنمايى نخواهد كرد.

در اينكه چگونه بايد زن را براى برقرارى معاشرت آماده ساخت در روايات مطالبى بيان شده است .

حضرت امام صادق (ع ) مى فرمايد: راسـتـى مـمـكـن است در ميان شما كسى باشد كه با زنش بياميزد ولى [چون او را تحريك كرده وخـامـوش نـسـاخـتـه است ] پس از انجام عمل , اگر همان زن به يك مرد سياه چهره و زشت [از اهـل زنگبار] دست يابد, براى فرونشاندن شهوت خود به دامنش بياويزد.

بنابراين هرگاه بخواهيد بـازنانتان آميزش كنيد نخست بايد با آنها شوخيهاى شهوت انگيز نماييد و كاملا آماده شان سازيد, زيرادر اين صورت آميزش براى شما و همسرتان خوشايندتر و لذتبخش تر مى شود.

در حديثى از حضرت امام رضا(ع ) در نامه به ماءمون چنين آمده است : قـبـل از آميزش آنچه مى توانى با همسرت رفتارى شهوت انگيز پيش گير و [مواضعى كه شهوت رابـيـدار مى كند تحريك نما] ...

چه , اين عمل سبب غلبه ميل جنسى او مى شود و آثار آن در چشم وصورتش نمايان مى گردد و مى خواهد از تو مانند آن را كه تو از وى مى خواهى .

از فـرمايش حضرت رضا (ع ) بر مى آيد كه انجام مقدمات آميزش را بايد تا آنجا ادامه داد كه زن به اوج تحريك جنسى برسد و به همبسترى تمايل يابد.

ايـن در حـالـى اسـت كـه در برخى اخبار فرموده اند آميزش جنسى را چندان طولانى نسازيد.

در واقـع طـولانى نساختن همبسترى امرى است مربوط به پس از مقاربت .

و پيش از آن , شوخ ‌طبعى ومقدمه چينى در صورتى كه براى تحريك باشد نـه تـنـها نكوهش نشده بلكه سفارش شده است .

بعلاوه طولانى كردن معاشقه پس از مقاربت , در صـورتـى كـه بـراى سيراب كردن زن و رضايت جنسى اوباشد, نه تنها اشكال ندارد بلكه ضرورى اسـت .

مـقـاربت عجولانه و با انزال سريع امرى نكوهيده است .

اين در حالى است كه بيشتر زنان به سبب سرشت خود دير تحريك مى شوند و نيز دير به اوج لذت جنسى مى رسند.

بنابراين آميزشهاى منقطع (با انزال سريع از سوى مرد) براى اغلب آنان رنج آور ودلسرد كننده است .

تـاءكـيـد اسـلام بـر ايـن مـوضـوع بدين سبب است كه خداى متعال زن را وجودى پاك و عفيف قرارداده است و از همين رو ميل جنسى در او خود به خود كمتر به وجود مى آيد.

گاهى نيز تمايل روحى در اووجود دارد اما تا تحريك بدنى صورت نپذيرد در عمل رغبتى از خود نشان نمى دهد و وظيفه شوهراست كه وى را در اين حال كمك كند و ميل جنسى را در نهادش بيدار سازد.

در حـقـيـقت نشان ندادن تمايل نه بدان سبب است كه زن اشتياقى به روابط همسرى ندارد بلكه به اقتضاى طبيعت خويش (عفت ) كه وديعه الهى است , علاقه خود را بدين عمل اظهار نمى دارد.

يكى از پزشكان مى گويد: ((نـورمـان هـيـر)) طـبـيب انگليسى , براى موضوع آميزش , تشبيه مناسبى كرده است .

او مرحله آميزش را به بالا رفتن از كوهى تشبيه كرده است كه مرد چون داراى قدرت بيشترى است زود به قـلـه كـوه مـى رسد.

يعنى مرد زودتر آماده آميزش مى شود.

 در حالى كه زن هنوز به اواسط كوه نـرسيده است (زيرا زن ديرتر آماده مى شود).

همچنين در پايين آمدن , مرد يكدفعه پايين مى آيد و زن پله پله , و اين وظيفه مرد است كه دست همسر خود را بگيرد تا با هم بالا و پايين روند و از غريزه جنسى يكديگربرخوردار شوند.

يك كارشناس امور جنسى مى نويسد: بـر خـلاف مـردها كه نقاط قابل تحريك جنسى آنها در قسمتهاى بخصوص , محدود مى باشد, در زنهااين نقاط منتشر و وسيع است .

در تحت شرايط روحى مخصوص , لمس هر ناحيه از بدن ممكن اسـت بـه وجـد آورنـده تـحريك جنسى شود ...

تحريك اين نواحى سبب ظهور و بروز ميل جنسى شـديـدى خـواهـد شـد.

در اوايل ازدواج زنها معمولا نسبت به تحريك عمومى بدن بيشتر حساس هـسـتـنـد تـا به تحريك مستقيم دستگاه تناسلى , ولى پس از اينكه خجلت و كمرويى طبيعى زن بـتدريج زايل گرديدآن وقت است كه تحريك مستقيم ...

براى او لذتبخش تر خواهد بود...

ولى بايد دقـت كـرد كه اين گونه تماسها خيلى برامى و با مهارت انجام گيرد.

اينكه بسيارى از مردان در انـجـام اعـمـال زنـاشويى ازهمسر خود اظهار نارضايتى مى كنند گاهى بدين علت است كه آنها مـعمولا برقرارى روابط زناشويى رابه تندى آغاز مى نمايند.

در حالى كه به طور معمول تحريكهاى يكباره سبب مقاومت و نارضايتى دربانوان مى شود و آنهارااز همراهى و لذت خواهى دور مى سازد.

بـهـتـريـن روش آن اسـت كه انجام روابط بسيار آرام و تدريجى آغاز گردد.

آنگاه كه مرد تصميم قـطـعى خود به برقرارى روابط زناشويى را از همان آغاز با همسرش در ميان گذارد, كمترين بى ميلى در زن به مقاومت عجيبى تبديل مى شود كه بسانى به انعطاف نمى انجامد.

در حالى كه اگر ايـن تـصـمـيـم اظـهـار نـشـود و بـا مـهارت و دلجويى , كار دنبال گرددنتيجه مطلوب تر عايد مى شود.

مرد چگونه در آغاز و ادامه رابطه , خوددارى و درنگ كند؟

در مـيـان مـردان بـعـضى چنين تصور مى كنند كه عمل زناشويى تنها وسيله اى است براى خارج كـردن نـطفه .

پس چه فرق مى كند كه به چه كيفيتى صورت پذيرد! گروهى نيز آنچنان سرگرم امور زندگى اندكه گويى نه همسرى دارند كه بايد او را در اين مورد خشنود سازند و نه لزومى به چنين كارى وجود دارد!در حالى كه بر پايه مفاد روايات بايد براى مقدمات پيش از آميزش اصولى را در نـظـر گـرفـت و سـهمى جداگانه قائل شد.

اساسا بسيارى از دستورهاى دينى و بهداشتى پـيـرامـون اين موضوع مربوط به مقدمات آميزش است نه خود آن , و آن قدر كه بر مقدمات تاءكيد ورزيده اند بر خود عمل تاءكيدنكرده اند.

حضرت رسول خدا(ص ) فرموده است : چـنـانـكـه حـيوانات بر جفتهاى خويش مى جهند بر همسرانتان نجهيد بلكه پيش از آن با بوسه و سخن گفتن وى را براى عمل آماده سازيد.

امروزه ثابت شده است كه توجه به مقدمات آميزش , چه بسا زن عقيم را بچه آور مى سازد و بعكس آن ,بـدون مـقـدمـه بـه عـمـل پرداختن , زن بچه آور را عقيم مى سازد.

دكتر ((اوستاش تشاسر)) مى نويسد: مـلـكـه اتريش فرزند نمى آورد و از زنان عقيم به شمار مى رفت تا روزى دكتر مخصوصش پس از دقـت وفحص كامل به وى گفت : به عقيده من شما عقيم نيستيد و تنها علت نازايى تان اين است كـه بـاملاعبه و مغازله , غدد جنسى شما كاملا تحريك و آماده آميزش نمى شود.

بنابراين بايد قبل ازآمـيـزش , شـوهـرتـان با مغازله و ملاعبه زياد, شهوت جنسى شما را برانگيزد و غدد جنسى تان راتحريك و آماده آميزش نمايد.

بـالاخـره نـتـيـجه اجراى دستور دكتر اين شد كه ملكه اتريش از نازايى بيرون آمد و مادر شانزده فرزندشد.

دكتر ((كويراج هرتام داس )) هندى , متخصص و مشاور امور زناشويى در كتاب خاوئد (ص 67) كه به زبان اردو نگارش يافته مى گويد: بـراى اينكه آميزش , منشاء فرزند شود بايد مرد قبلا با ملاعبه , شهوت جنسى زن را تحريك كند و بـه طـورى او را آمـاده سـازد كـه چون نطفه در رحم قرار مى گيرد زن به اوج لذت رسيده باشد (انزال هر دو نفربا هم صورت گيرد.

) كارشناس ديگرى مى گويد: زمـانـى را كه زن براى عكس العمل جنسى لازم دارد خيلى طولانى تر است تا مرد, زيرا هم خيلى طول مى كشد تا تحريك شود و هم طول مى كشد تا به اوج لذت جنسى برسد.

اگر مرد فقط رواب ط جـنـسـى راوسيله اى براى ارضاى اميال بيولوژيكى خود تصور كرده , قبل از نزديكى براى تحريك هـمـسـر خـودكوشش نكند يا نتواند براى مدتى نعوظ خود را نگاه دارد و زود به اوج لذت جنسى برسد, زن ممكن است كاملا تحريك نشده و قبل از اتمام عمل نزديكى به اوج لذت جنسى نرسيده باشد.

و.

حقى در مقابل حق ديگر

زن وقتى به برقرارى روابط زناشويى موظف است كه شوهر از عهده مخارج او (نفقه ) بر آيد, خواه زن خـود از پس تاءمين احتياجات مادى خويش بر آيد يا نه , مطالبه كند يا نكند.

در هر صورت مرد موظف به كسب و كار و تلاش در امرار معاش خود و خانواده اش مى باشد و تا آن زمان كه مرد بدون عذرشرعى از پرداخت حقوق زن امتناع مى ورزد, زن موظف به پذيرش همبسترى نيست .

نـكته حايز اهميت اين است كه مخارج زن منحصر به نان و غذا نيست بلكه داراى ابعادى است كه درذيل بدانها اشاره مى كنيم :

1.غذا در حد نياز زن و متناسب با عادت و شاءن او و موقعيت محل زندگيش .

2.پوشاك به مقدار كافى , از نوع متعارف و متناسب با محل زندگى و عادت زن .

3.وسايل زندگى مثل فرش و لوازم آشپزخانه در حد نياز و متناسب با عرف و شاءن زن .

4.وسايل نظافت و آرايش .

5.مسكن متناسب با احتياج و شاءن و شخصيت زن .

6.خـدمـتـكـار در دو صـورت

الف ) موردى كه زن در خانه پدرش خدمتكار داشته است .

ب ) زن بـيـمـارباشد و نتواند خود كارهايش را انجام دهد.

در اين دو صورت مرد موظف است خدمتكارى براى زن اختيار كند يا خودش كارهاى خانه را انجام دهد.

7.هزينه درمان بيماريهاى جزئى و عادى .

مـوارد جـنـبـى ديـگـرى نـيـز بـه مـقـتـضـاى زمـان و مـكـان در كار است كه از ذكر همه آنها خوددارى مى كنيم .

تـذكـر دهـيـم كه تاءمين مخارج فرزند و والدين (درصورتى كه آنها نيازمند باشند) بر مرد واجب اسـت مـشـروط بر آنكه آنها نتوانند مخارج خود را تاءمين كنند.

اما در مورد همسر چنين نيست و حـتـى اگـر زنى ثروتمند باشد, تاءمين مخارج متعارف او (يا تقديم مبلغ آن به وى ) بر مرد واجب است , مگر اينكه زن خود آن را به شوهرش ببخشد, چنانكه معيار وجوب پرداخت مخارج زن , تمكن مـالى مرد نيست و مرددر صورتى كه تمكن مالى هم نداشته باشد, موظف به كار و تحصيل درآمد است و در صورت ضرورت بايد قرض كند و مخارج لازم همسرش را بپردازد.

ديـگـر آنـكـه اگر مرد سالها مخارج فرزندان يا پدر و مادر نيازمندش را ندهد گناهكار است ولى مـديـون آنـها نيست , يعنى پرداخت مخارج ايام گذشته بر وى واجب نيست .

ولى نسبت به همسر مـديـون اسـت ومـوظـف بـه پرداخت مبالغى است كه در ايام گذشته نپرداخته است , تا آنجا كه هـرگـاه زن بـه وظـايـف خـودعمل كند و شوهر مخارج متعارف او را به طور كامل نپردازد زن مى تواند بدون اذن همسرش از اموال اوبر دارد.

بعلاوه اگر مرد توان تاءمين مصارف همسر و فرزندان و والدين خود را نداشته باشد و تنها قادر بر تاءمين يكى از اين موارد باشد حق همسرش بر ديگران مقدم است .

از ديدگاه قانونى

در قانون مدنى كشور پيرامون موضوع مورد بحث ما مطالبى درج گرديده كه در ذيل به پاره اى از آنهااشاره مى كنيم .

1.از وظـايـف زن , حـسـن معاشرت با شوهر و اطاعت از او در امور زناشويى است .

حسن معاشرت عبارت است از: اطاعت زن از شوهر, خوشرفتارى و خوشرويى نسبت به او, رعايت نظافت و آرايش بـراى شـوهـر, آن طور كه مقتضاى زمان , مكان و موقعيت خانوادگى آنان است و خارج نشدن از منزلى كه شوهر معين كرده است .(با استفاده از قانون مدنى ايران , ج 4, ص 447)

2.مهمترين وظيفه زن در مقابل همسرش , قبول روابط زناشويى است و اين امر بر او واجب است .

ولـى از آنجا كه مقدمه واجب هم واجب است تمام امورى كه به نحوى در ارتباط با تمتعات جنسى مؤثرند,واجب مى باشند.(ترجمه تبصرة المتعلمين از علا مه حلى , ج 2, ص 552)

3.بـر زن واجـب است در محيط خانواده علاوه بر خوش خلقى و نرمش در رفتار و گفتار, طورى لـبـاس بـپـوشد كه براى همسرش جذاب و دلربا باشد.

بر او واجب است در محيط خانه و به خاطر هـمـسرش خود را بيارايد و خود را با بوى خوش معطر نمايد و حتى زدودن آنچه باعث دلسردى و بى ميلى شوهرمى گردد بر زن واجب است .(جواهر الكلام , ج 31, ص 148, مفاتيح الشرايع , ج 2, ص 289)

4.زن در صورتى حق خرجى دارد كه از همبسترى شوهر امتناع نكند.

در صورت امتناع از اين امر, وى متمرد (ناشزه ) محسوب مى شود و مرد موظف به پرداخت مخارج او نيست .(جواهر الكلام , ج 31, ص 474, شرايع الاسلام , ج 2, ص 347,شرح لمعه , ج 5, ص 465, تـحـرير الوسيله , ج 2, ص 313, بررسى مسائل فقهى حقوق خانواده , ص 296.)

5.ماده 1108 قانون مدنى : هرگاه زن بدون مانع مشروع از اداى وظايف زوجيت امتناع كند مستحق نفقه نخواهد بود.(بررسى فقهى حقوق خانواده , ص 359)

مواردى كه زن مى تواند از تسليم در برابر شوهر امتناع ورزد:

1.زن عذر شرعى داشته باشد مثل روزه واجب يا عادت ماهانه .

2.در مـواردى كـه رابـطـه زنـاشويى براى يكى از طرفين ضرر داشته باشد, مانند ابتلا به امراض مسرى يا مقاربتى .(تحريرالوسيله , ج 2, ص 242, بررسى فقهى حقوق خانواده , ص 359)

3.پـس از عـقـد ازدواج تـا زمـانى كه زن مهر را دريافت ننموده است وطرفين رابطه زناشويى با يكديگر برقرار نكرده اند زن مى تواند از برقرارى آميزش امتناع ورزد.

4.بـه نـظـر برخى از فقها زمانى كه زن در ضمن عقد شرط كند كه زوج با او نزديكى نكند در اين صورت مرد مجاز به نزديكى نيست مگر با اجازه زن .(جواهر الكلام , ج 31, ص 95, تحريرالوسيله , ج 2, ص 303)

5 .مواردى كه زن سنى كمتر از نه سال داشته باشد.(جواهرالكلام , ج 29, ص 118, تحريرالوسيله , ج 2, ص 241.)

6 .روزه مـسـتحبى براى زن عذر شرعى براى امتناع از همبسترى نيست و هرگاه به اين بهانه از پذيرفتن همسرش سر باز زند, كرده اش حرام است و حق خرجى ندارد.(ر .ك : كتاب خلاف , شيخ طوسى , ج 2, ص 328, مفاتيح الشرايع , ج 2, ص 288.)

فتاواى جديد درايـنـجـا پـاره اى ازفـتـاواى جديد مراجع بزرگوار درج مى گردد.

اين پاسخها با اندكى اختلاف جزئى , نظر عموم فقهاست .

1.اگر مرد در روابط زناشويى افراط كند به طورى كه براى سلامتى زن يا شوهر مضر باشد, آيا زن مى تواند تمكين نكند؟ ج اگر براى زن ضرر داشته باشد مى تواند تمكين نكند.

بلكه براى حفظ سلامتى خود تمكين نكردن لازم اسـت , امـا اگـر ضررمتوجه شوهر است و به زن ضرر نمى زند زن نمى تواند از آميزش امتناع ورزد.

2.اگر زن ضعف شديد داشته باشد و نتواند به آميزش بپردازد مى تواندتمكين نكند؟ ج بيمارى و ضعف غير قابل تحمل , تكليف را ساقط[مى سازد] و زن مى تواند تمكين نكند.

3.زن در چه صورتى ناشزه مى شود؟ ج در صـورتـى كـه بـدون اذن شوهر از خانه خارج شود يا خودرا براى لذتهاى جنسى در مواقعى كه شـوهـر مـى خـواهـد, بـدون عـذرشرعى (مثل ايام عادت ), در اختيار او قرار ندهد, و از موجبات نفرت مرد پرهيز نكند.

4.با چند مرتبه تمكين نكردن , زن ناشزه مى شود؟ ج زن حتى اگر براى يك مرتبه , بدون عذر, از لذت بردن شوهر جلوگيرى كند ناشزه مى شود.

5.اگر شوهرى زنش را در مدت حيض مجبور به تمكين كرد حكمش چيست ؟ ج اگر اجبار به حدى برسد كه از زن سلب اختيار شود,تكليفى متوجه او نيست .

6.آيا استحاضه نيز از نظر روابط زناشويى , حكم حيض را دارد؟ ج خير, حكم حيض را كه در هر صورت نزديكى حرام باشد ندارد, بلكه اگر مستحاضه غسلهاى واجب خود را انجام دهد,نزديكى شوهر با او حلال است .

7.آيا زن و شوهر در زمان حرمت روابط زناشويى مى تواننداستمتاعات ديگرى از يكديگر ببرند اگر چه انزال صورت بگيرد؟ ج بلى , اشكال ندارد.

8.اگر زن ناشزه , حامله باشد آيا از نظر حمل استحقاق نفقه دارد؟ ج در فرض سؤال , زوجه نفقه ندارد, اگر چه حامله باشد.

9.اگر پزشكان مردى را از عمل زناشويى منع كنند آيا زن حق داردمرد را وادار به اين كار كند؟ ج اگـر از گـفته پزشك اطمينان حاصل شد كه عمل زناشويى مستلزم ضرر مهمى براى مرد است , نبايد او را وادار به اين عمل كندو همچنين عكس مساءله .

10.اگـر مرد بخواهد به مسافرتى بيش از چهار ماه برود آيا بايد ازهمسرش اجازه بگيرد؟ اگر زن اجازه نداد مسافرت او حرام است ؟ ج اجـازه گرفتن از همسر فى نفسه لازم نيست , اما چون زن هر چهار ماه يك بار حق همخوابى دارد لذا, در فرض سؤال , لازم است اجازه بگيرد كه در حقيقت به معناى طلب اسقاط حقش است و اگـر بدون اجازه سفر كرد, در صورتى كه سفر او به قصد ادانكردن حق زن و ترك واجب باشد, سفر او معصيت و حرام است وبايد نماز را تمام بخواند.

لكن اگر به اين قصد نباشد, حرام نيست .

11.آيا حكم نشوز در مورد مرد نيز تحقق دارد؟ ج بـلـى , مرد هم اگر حقوق واجب زن را از قبيل نفقه وهمخوابى رعايت نكرد و امتناع ورزيد, ناشز مى شود و زن مى تواند به حاكم شرع مراجعه كند.

12.اگر خانمى بدون اجازه شوهر از منزل خارج شود تكليف او ازلحاظ نماز و روزه چيست ؟ آيا او ناشزه مى شود؟ ج اگـر بـا لـبـاسى كه شوهر در اختيار او گذاشته نماز بخواند,چنانچه شوهر راضى نباشد, نمازش باطل است ولى روزه او صحيح است .

13.در صـورتـى كـه مـردى بـخواهد با كراهت , با همسر خود از پشت نزديكى كند آيا زن مى تواند امتناع كند و تمكين نكند؟ ج بـلـى , مـى تـوانـد تـمـكين نكند.

و دليلى نداريم كه تمكين كردن نسبت به هر لذت جايزى , لازم است .

14.اگر مرد به زن امر كند كه فلان شكل برايش آرايش كند يا فلان لباس را در منزل بپوشد و يا به نـحـو خـاصـى نظافت كند, آيا زن بايد اطاعت كند,با توجه به اينكه زن بايد آنچه را منافى حقوق همسر و نظر اوست از خود دوركند؟ ج اطـاعـت زن از شـوهـر در امور مربوط به استمتاعات واجب است و امور مذكور اگر در اين زمينه باشد يا ترك آنها موجب نفرت شود, بايد اطاعت كند وگرنه لازم نيست .

15.اگر خانمى ببيند شوهر او چشم چرانى مى كند و با زنهاى نامحرم بيش از او گرم مى گيرد آيا مى تواند براى متوجه كردن او به اين عمل زشتش تامدتى براى او تمكين نكند؟ ج تمكين نكردن جايز نيست , ولى با رعايت مراتب وشرايط نهى از منكر, نهى از منكر كند.

16.دخـترى كه عقد شده و تا كنون عروسى نكرده است آيا بيرون رفتن او بايد با اجازه پدر باشد يا اجازه شوهر؟ و نفقه او با كيست ؟ ج بيرون رفتن او از خانه بدون اجازه شوهر خلاف احتياطاست .

و نسبت به نفقه اگر حاضر به تمكين و رفتن به خانه شوهراست و شوهر كوتاهى مى كند نفقه او به عهده شوهر است .

17.اگـر زنى حاضر نشود با شوهر به منزل وى برود و بدون اجازه شوهر در خانه پدر بماند آيا حق نفقه دارد؟ ج بـه طـور كلى نفقه همسر دايم وقتى بر شوهر واجب است كه از او اطاعت كند و در امور مربوط به زناشويى بدون عذر سرپيچى نكند, و اگر بدون اذن از خانه خارج شد نفقه اش ساقط مى شود.

18.آيـا جايز است زن بدون اجازه شوهر دست در جيب او كرده , براى مخارج خانه يا فرزندان پولى بردارد در فرض اينكه شوهر نفقه مى پردازد يانمى پردازد؟ ج در صورتى كه نفقه را مى پردازد جايز نيست و در صورت دوم , مى تواند بدون اجازه شوهر نفقه خود را از مال او بردارد.