هدف از ارسال انبیاء چیست؟

پرسش:

مي ببنيم که خداي متعال در آيه 213 بقره ، هدف ارسال کتب آسماني با انبيا را  رفع اختلاف در ميان مردم بيان نموده اند. پس کتاب خداوند قطعا بايست داراي اين ظرفيت باشد که اختلافات را بيان کند. پس آيا غيراز اين مي توان انتظار داشت که خداوند در آيه 110 اسراء ، پاسخي به اختلاف چگونه خواندن نماز از نظر ميزان صدا داشته باشد.

پاسخ: 

با سلام و احترام

قرآن براي بيان حق و رفع اختلاف آمده ، ولي  اختلاف چگونه به وجود مي آيد و چگونه حل شدني است؟
اختلاف گاهي ناشي از ندانستن حق و برداشت هاي مختلف است که طبيعي است. انسان ها با عقل و فهم و فکر و صغرا و کبرا کردن آگاهي هاي خود به نتايجي مي رسند که گاهي با نتيجه اي که ديگري بدان رسيده ،مخالف است و اين کاملا طبيعي است. آگاهي هاي مقدماتي افراد با هم مختلف است و افراد در معرض خطا و اشتباه هستند . با توجه به مختلف بودن مبادي استدلال ها و با توجه به امکان خطا و اشتباه، اختلاف برداشت ها نمود پيدا کرده و حاصل مي شود.
نبوت و وحي براي هدايت بشر به حق و رفع اختلاف هايي است که در اثر جهل و اشتباه و بدون قصد سوء حاصل شده است. قرآن در آيه 213 بقره مي فرمايد:
كانَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فيمَا اخْتَلَفُوا فيه‏،
مردم يك امّت بودند، پس خدا پيامبران بشارت‏دهنده و ترساننده را بفرستاد، و بر آن ها كتاب بر حق نازل كرد تا آن كتاب در آنچه مردم اختلاف دارند، ميان شان حكم كند.
تا اين جا اختلاف طبيعي و ناشي از تفاوت مقدمات و تفاوت برداشت ها و اشتباه و خطا و نسيان است که با آمدن کتاب و پيامبر و اصلاح مقدمات و رفع خطا و اشتباه و آگاهي هاي  وحياني و مستدل و منطقي، رفع مي شود. در مورد فهم خود کتاب هم مردم به حکم خود کتاب، موظفند به پيامبر رجوع کنند، زيرا ايشان مبين و مفسر و معلم کتاب است.
از اين به بعد اختلاف از نوع ديگر ظهور مي کند و آن اختلاف ناشي از ستمگري و هواطلبي است . کساني که مخاطب کتاب هستند و براي هدايت آنان به وحدت، کتاب نازل شده ، از سر هواطلبي و استکبار با وجود شناختن حق ، از تسليم شدن به کتاب و پيامبر سر باز زده ، راه اختلاف پيش مي گيرند و اين اختلافي آگاهانه است که رفع شدني نيست ،مگر با توبه و باز گشت به حقي که شناخته و انکار کرده اند. در ادامه همان آيه به اين اختلاف اشاره کرده و مي فرمايد:
ِ وَ مَا اخْتَلَفَ فيهِ إِلاَّ الَّذينَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَيِّناتُ بَغْياً بَيْنَهُم‏؛
ولى جز كسانى كه كتاب بر آن ها نازل شده و حجّت ها آشكار گشته بود، از روى حسدى كه نسبت به هم مى ورزيدند ،در آن اختلاف نكردند.
قرآن و پيامبر براي رفع اختلاف آمده اند .گردن نهادن به حکم قرآن و پيامبر راه نجات از اختلاف است.
قرآن در آيه 110 اسراء فرموده: نماز را نه با فرياد بخوانيد، نه در دل ؛ بلکه بين اين دو باشد. حالا اين که ميزان صداي مان در همه نماز ها يکسان باشد يا در بعضي کم و در بعضي بيش تر ؛ بايد از مبين و مفسر و معلم قرآن يعني رسول خدا بپرسيم . اگر همه به حکم قرآن و پيامبر گردن نهيم، ديگر اختلافي پيش نخواهد آمد.
اختلاف زماني پيش مي آيد که  بگوييم قرآن کافي است و به آنچه خود از قرآن مي فهميم، عمل کرده و پايبند باشيم.
در همين آيه 213 بقره قرين بودن پيامبر و کتاب با صراحت اعلام شده(فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْكِتابَ)  افراد با جدايي انداختن بين پيامبر و کتاب ، راه رسيدن به وحدت را رها مي کنند.