دختری هستم که مجرد زندگی میکنم!

پرسش:

دختری 32 ساله و شاغل هستم. مجبور شدم زندگي مجردي را انتخاب کنم؛ رفت و آمد بابستگان را قطع کردم. ديگر مثل سابق خواستگار ندارم. از آينده و تنهايي مي ترسم.

پاسخ:

با سلام
همه ما به سبب تعلق عاطفي، به خانواده نياز داريم. در سوال تان به دليل انتخاب زندگي مجردي اشاره اي نکرده ايد. بديهي است هر انتخابي در زندگي پيامدهاي مثبت و منفي دارد.
زماني که شما زندگي مجردي را انتخاب مي کنيد، شايد در ظاهر آزادي عمل بيشتري داريد اما از دست دادن تعاملات عاطفي با اعضاي خانواده، بهايي است که براي اين انتخاب مي پردازيد.

کانون خواستگار در بستگان
برخي از خواستگارهاي هر دختر، از سوي خانواده (عمه، خاله و ... ) معرفي مي شوند وقتي اين ارتباطات کمرنگ مي شود، دختر کانون مهمي از خواستگارها را از دست مي دهد. اين کانون معرفي خواستگار علاوه بر اين که غني است، تا حد زيادي نيز امنيت دارد. به اين معنا که وقتي خواستگاري از سوي خانواده معرفي مي شود، به احتمال قوي معيارها و ويژگي هاي همخوان فرهنگي و تربيتي با فرد دارد. زيرا شناخت خانواده ها از هم، مي تواند بسياري از خطرات را برطرف سازد. بديهي است به سبب قطع ارتباط خواستگارهاي کمتري داشته باشيد. افزايش سن نيز عامل ديگري است که با توجه به فرهنگ رايج در جامعه مي تواند به اين موضوع دامن بزند. در حال حاضر با توجه به شاغل بودن تان مي توانيد خواستگارهايي از محل کارتان داشته باشيد. البته در اين زمينه نيز بايد محتاط باشيد تا فرد مورد نظر به لحاظ فرهنگي و خانوادگي، با شما همخواني داشته باشد و خداي ناکرده دچار آسيب هاي اجتماعي نباشد.

دلايل موجه براي دوري از خانواده
در هر حال اين موضوع، بهاي قطع ارتباط شما با خانواده است همان طور که اشاره شد شما به دليل اين قطع ارتباط اشاره نکرده ايد. اگر اين تصميم براي حفظ شما از خطرات جدي تري بوده است، تنهايي و محتاطانه تر عمل کردن براي انتخاب شريک زندگي تان، بهاي سنگيني نيست. چون آن چه به دست مي آوريد، ارزش اين سختي را دارد. گاهي اوقات افراد به دليل وضعيت نامناسب خانواده و ترس از آسيب هاي جدي اجتماعي، ناگزير به اين انتخاب هستند. چرا که قطع مراودات خانوادگي به سالم زيستي آ ن ها کمک مي کند و آن ها را از خطرات جدي ناشي از آسيب اجتماعي مصون مي دارد؛ به عنوان مثال فردي که در خانواده اي از هم پاشيده و آلوده به اعتياد يا آسيب هاي اجتماعي ناشي از آن مثل فروشندگي مواد مخدر يا فساد و فحشا زندگي مي کند، ناگزير است براي اجتناب از شرايط آسيب زا، از خانواده اش جدا شود. در چنين شرايطي پايبندي و تعهد فرد به خودش و ايمان او به خداوند، مي تواند به او در شرايط دشوار کمک کند.

امتيازهاي زندگي با خانواده
با اين حال ارتباط با برخي از اعضاي سالم خانواده، مي تواند به فرد در داشتن ارتباط سالم عاطفي کمک کند اما در بسياري از موارد، اين تصميم به درستي صورت نمي گيرد.
گاهي سوء تفاهم هاي سطحي و حتي بي اساس و خودمداري و خودمحوري هاي بي جا باعث مي شود فرد از پايگاه امن خانواده فاصله بگيرد و کانون حمايتي مهمي را از دست دهد. اگرچه زندگي در ميان اعضاي خانواده ممکن است ما را در معرض عقايد يا اخلاقيات متفاوت قرار دهد. اما اين موضوع فرصت بسيار مناسبي براي ارتقاي روحي و شخصيتي به شمار مي آيد. چرا که اين فرصت را داريم تا انعطاف پذيري بيشتري داشته باشيم و با افرادي که افکار و ويژگي هاي شخصيتي متفاوت از خودمان دارند، به خوبي کنار بياييم.

آسيب هاي زندگي مجردي
افزايش توانمندي در سازگاري با ديگران و انعطاف پذيري براي بهبود ساير روابط مان از جمله روابط شغلي يا روابط زناشويي به ما کمک بزرگي مي کند. زندگي مجردي ناخواسته سبب مي شود فرد خودمدار و خودمحور شود چرا که فرصت رويارويي با عقايد مخالف از وي گرفته مي شود و مجال آن را نمي يابد که با وجود مخالفت هاي ظاهري يا تفاوت هاي رفتاري، بتواند به اتحاد و تعلق برسد. اين موضوع در تجربه احساس تنهايي تاثير بسياري دارد. وقتي ما از ديگران دوري مي کنيم، براي تجربه روش زندگي مورد نظرمان امنيت بيشتري داريم. اما قيمت دوري از ديگران از دست دادن تعاملات عاطفي و حمايتي است. در شرايط استثنايي و خاص با رعايت احتياط بسيار زياد مي توان روابط دوستانه و کاري را جايگزين کرد، اما همان طور که اشاره شد اين موارد استثناست و بايد احتياط بسيار کرد تا فرد اشخاصي را براي دوستي انتخاب کند که بتوانند به او کمک کنند و خداي ناکرده آسيب بيشتري به او نزنند.
فائقه رزاقي