سلام ممنون از جواباتون برای من خیلی مفید بودند.

امروز تقریبا یه دوری در سایتتون زدم وسوال جواباتون رو خوندم جوابای قانع کننده ای میدید اما حالا سوالی دارم که مدتهاست فکرم رو مشغول کرده و از کسی نبرسیدم چون ترسیدم براش شبهه بشه اما حالا که جوابای شمارو دیدم میدونم که توانایی جواب دادن به تمامی سوالارو دارید انشالله

اما سوالم:در کتاب اقای قوچانی(سیاحت غرب)وقتی داشتم مطالعش میکردم به اخر کتاب که رسیدم اونجایی که دیکه ایشون به بهشت رسیده بودن و در نعیم اعلی اقامت داشتند با وجود تمامی لذتهاش باز احساس ارامش و اسودگی نداشتند ایشون میگفتند مادامی که امام زمان تو زمین و غریب و تنها هستند وظهور نکردند ایشون هرگز طعم خوشی رو نمیتونن بچشن وهیچ چیزی ایشون رو اروم نمیکنه و قلبشون محزونه مثل قلب محزون امام زمان

اما سوالی که برام بیش اومد اقای قوچانی این وقائع رو در خواب دیدند، اما در حقیقت این چیز رو میشه به معصومین ربط داد.ائمه الان در بهشت اعلی هستند و در خیلی از گفته ها شنیدم که میگن ائمه در سوگ و ماتم امام حسین هستند و مادامی که امام زمان ظهور نکند وانتقام حسین ع رو نگیرد اروم نمیشن غیر از این هم خود غیبت امام زمان و تنهاییشون و اذار واذیت مردم که دل امامو میشکونه ائمه رو محزون میسازه

خوب من میگم اکه اینطور هست یعنی ائمه از اون موقعی که داخل بهشت شدن تا به الان محزونند در غم حسین یا در غم غربت امام عصر این برای من عجیبه اونموقع میشه گفت که ائمه نه تو دنیا خوش بودن و نه در اخرت و بهشت ابدی. البته این رو میدونم که بعد ازظهور دیگه غمهاشون هم تموم میشه اما منظور من در همین مدت 1400سال و تا مدتی که امام ظهور کنن(که انشالله قریب باشه)باز بزرگواران شاد نمیشن. و این چیز با وعده ی خدا جور در نمیاد که در بهشت دیگه هیچ غمی نیست و همش سعادت وخیر هست.ممنون میشم اگه جوابمو بدید بهتون اعتماد میکنم چون لایقید.یا علی تابعد