سلام دختری هستم 26 ساله . از خانواده ای مذهبی و سالم که از همه نظر مورد تأیید اطرافیان هستیم. اما تابحال خواستگاری نداشتم. شاید یکی از دلایلش کوتاهی قدّم باشد. چون اکثر مردان زنهای خیلی قد کوتاه رو نمی پسندن. بخاطر همین یک سال پیش در یکی از سایتهای همسریابی ثبت نام کردم. تابحال بخاطر نداشتن جرأتو شهامت، با هیچ مردی رابطه دوستی نداشتم. هم از ترس خانواده و آبرویمان و هم از ترس خدا. ولی دیگر واقعا از تنهایی خسته شدم. درست است که قدّم کوتاست و خواهانی ندارم اما من هم آدم هستم و تا حدی ظرفیت تحمل دارم. تقریبا هفته پیش از طریق همان سایت همسریابی با آقایی آشنا شدم که ساکن یکی از شهرهای نزدیکمان هست که تقریبا بیست دقیقه با شهر ما فاصله دارد. بعد از صحبت از طریق اینترنت به این نتیجه رسیدیم که شماره موبایل یکدیگر را داشته باشیم و از طریق تلفن بیشتر و راحتتر در سدد شناخت هم بر بیاییم. طی تماس هایی که از جانب آن آقا شده بود و صحبت هایی که کردیم ایشان درخواست دیدن حضوری داشتند و با هزار زحمت خودم را راضی کردم تا بتوانم فقط لحظه ای در یک مکان عمومی قرار ملاقات بگذارم. با دوستم به پارک رفتم و در آنجا با آن آقا فقط در حد دیدن ملاقات داشتم. بر خلاف مردان دیگر، کوتاهی قدّم برای این آقا چندان مهم نبود و ظاهرم را پسندید. و حالا حرفش این است که من باید اول شما را خوب بشناسم و از انتخابم مطمئن شوم و بعد به خانوادم معرفی ات کنم. می گوید نمیخواهم الان که هیچ شناختی از هم نداریم با معرفی کردن شما به خانواده ام، آنها را نسبت به خودمان حساس کنم. از من میخواهد یک مدتی را برای شناخت بیشتر به او فرصت دهم و با قرار ملاقات و نشست و برخاست در مکان های عمومی فرصت آشنایی بیشتر و بهتر به او بدهم تا بعد با اطمینان خاطر خانواده اش را در جریان بگذارد. اما من تابحال چنین کاری نکرده ام و خیلی می ترسم.بنظر شما من چه کنم؟ به این شخص فرصت آشنایی و صحبت قبل از ازدواج جهت شناخت بدهم یا نه؟ از طرفی بخاطر قدم تا بحال خاستگاری نداشتم و می ترسم شاید دیگر کسی پیدا نشود که با موضوع کوتاهی قدم کنار بیاید. بنظر شما چه کنم؟ لطفا راهنمایی ام کنید. درضمن این آقا 6 سال از من بزرگتر است و شغل و درآمدش هم بد نیست. از نظر من همه شرایطش به ما میخورد ولی نمیدانم چه کنم؟
لطفا جوابم را بدهید