سلام
1-
فقره این است
اللَّهُمَّ إِنَّا نَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ فِي هَذِهِ الْعَشِيَّةِ الَّتِي شَرَّفْتَهَا وَ عَظَّمْتَهَا بِمُحَمَّدٍ نَبِيِّكَ وَ رَسُولِكَ وَ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ أَمِينِكَ عَلَى وَحْيِك‏
بمحمد جر و مجرور متعلق چیست؟؟؟نتوجه یا فعل شرفتها و عظمتها؟؟؟؟؟
2-
سند دعای توسل معتبر نیست(در اتصالش به معصوم مشکل دارد)
3-
سند عمل قرآن به سر گذاشتن(بمحمد، بعلی، بفاطمه و ....) را معتبر می دانید؟؟
4-
در سوال سفارش به توسل توسط معصومین ع مفروغ علیه گرفته شده ،مساله در توسل خود آنها به هم است
چطور ثابت می شود خودشان دعای توسل می خواندند و در قرآن به سر گرفتن این الفاظ را بکار می بردند؟؟؟؟
عمل معصوم به این کارها راچطور ثابت میکنی؟؟؟؟؟
5-
به نظرشماسند دو روایت اخیر صحیح است؟؟؟

با سلام و تشکر از شما .
در ابتدا باید اشاره شود :
امامان در دعاهای خود هم مستقیم از درگاه خداوند طلب می کردند و هم توسل به پیامبر یا امامان دیگر می جستند و هم به شیعیان می آموختند که چنین کنند.
بسیاری از دعاهایی که برای ما بیان شده، مانند دعای توسل، دعای بر سر گذاشتن قرآن( بک یا الله، بمحمد، بعلی، بفاطمه و ....) همه از ائمه وارد شده و نشان می دهد که‌آن ها نیز به پیامبر و ائمه متوسل شده و آن ها را واسطه قرار می دادند.
برخی موارد را ذکر می کنیم:
در دعای عرفه امام حسین می خوانیم :
«اللّهمّ انّا نتوجّه إلیک فی هذه العشیّة الّتى فرضتها و عظّمتها بمحمّد نبیّک و رسولک و خیرتک من خلقک؛
خدایا در وقتى که آن را بر من بزرگ داشته‏اى، به تو توجه کرده و تو را به محمّد پیامبر و فرستاده و مهم ترین خلقت سوگند مى‏دهم».
اگر به دعاها و مناجات ائمه معصوم توجه نمایی ، کاملاً ‌برایت این موضوع روشن می شود که نه تنها یک روایت و دعا ، بلکه دعاهای بسیار وارد شده است. دعاها از طرف کسانی آمده که در دعاهای دیگر مستقیم نیز با خدا سخن گفتند.
ابو بصیر مى‏گوید: به امام صادق (ع) گفتم :دعاى یوسف (ع) در چاه چه بود زیرا در آن اختلاف نظر داریم.
فرمود: همین که یوسف در چاه افکنده و از زندگى خویش ناامید شد ،گفت :خدایا، بر فرض که گناهان چهره مرا در پیشگاه تو تباه کرده و دعاى من به سوى تو نمى‏رسد و برآورده نمى‏شود، از تو به حق آن پیرمرد (یعقوب) مسئلت مى‏کنم که بر ناتوانى او رحمت آورى . من و او را به یکدیگر برسانى که بى‏تابى او براى من و شوق من براى او را مى‏دانى.
ابو بصیر مى‏گوید: آن گاه امام صادق (ع) گریست و فرمود :من عرضه مى‏دارم‏ :
پروردگارا! اگر گناهان و خطاها چهره مرا در پیشگاه تو تباه کرده است و دعاى من به سوى تو نمى‏رسد و برآورده نمى‏شود ، به حق خودت که هیچ چیز چون تو نیست، مسئلت مى‏کنم و به محمد (ص) که پیامبر تو و پیامبر رحمت است ، مسئلت مى‏کنم. بار خدایا، بار خدایا، بار خدایا.
سپس فرمود: این دعا را بگویید و فراوان بخوانید که چه بسیار در گرفتاری هاى بزرگ، این دعا را مى‏خوانم.(1)
روایت زیر نیز توسل پیامبر و امام علی به یکدیگر را بیان می کند.ابن مسعود می گوید:خدمت رسول ا لله ،امام علی را در حال رکوع و سجود دیدم که به خدا عرض می کرد:به حق پیامبرت محمد،شیعیان گناهکار را ببخش!بعد دیدم رسول خدا هم نیایش می کرد:خدایا !به حق علی،گناهکاران امت را بیامرز(2).
موفق باشید.
پی نوشت ها:
1.روضه الواعظین،ترجمه مهدوى دامغانى، ص 525.
2. بحارالأنوار ،ج 36 ،ص 74.