اما در مورد سوال دومتون عرض کنم اصطلاح اعراف در آیاتی از سوره اعراف آمده در این سوره پس از توضیحاتی در مورد بهشتیان و جهنمیان می فرماید" و بینهما حجاب و علی الاعراف رجال یعرفون کلاً بسیماهم و فادوا اصحاب الجنه ان سلام علیکم، لم یدخلوها و هم یطعمون ... (اعراف 48- 46)
دو گروه مختلف در اعراف قرار دارند:
الف) ضعفا (كسانى كه حسنات و سيئات آنان برابر است): «هنگامى كه به بهشتيان نگاه مى‏كنند، بر آنها درود مى‏فرستند و مى‏خواهند با آنان باشند و هنگامى كه به دوزخيان نظر مى‏ افكنند، از سرنوشت آنها وحشت نموده و به خدا پناه مى‏برند.
ب) گروه دوّم بزرگان، انبيا، امامان و صالحان هستند كه مشرف بر اهل محشرند و دوزخيان را سرزنش كرده و به گروه اوّل كمك مى‏كنند كه وارد بهشت شوند، ( تفسير نمونه، ج 6، صص 188 - 187).
از اين بخش آيه شريفه كه بزرگان اعراف خطاب به ضعفا مى‏ گويند:
اُدْخُلُوا اَلْجَنَّةَ لا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ‏ داخل بهشت شويد در حالى كه هيچ ترسى بر شما نيست و هرگز محزون نخواهيد شد».
استفاده مى‏ شود كه اصحاب اعراف، ضعفا را شفاعت خواهند كرد و آنان داخل بهشت خواهند شد ولى اين بدان معنى نيست كه اصحاب اعراف به سزاى كردارهاى بدشان نرسند چرا كه معصيت‏كاران از مؤمنان در همين دنيا، هنگام سكرات مرگ، قبر، عالم برزخ و مواقف قيامت تا زمانى كه در اعراف حكم نهايى در مورد آنان صادر شود مشكلات و عذاب‏هاى فراوان را متحمل خواهند شد تا از گناهانشان پاك شوند ولى چون اعتقادات آنان درست بوده آخرالامر با شفاعت ائمه و پيامبر كه از بزرگان اصحاب اعرافند داخل بهشت مى‏شوند. در بهشت هم در منازل بالاى آن نخواهند بود. بنابراين با وجود عذاب عالم برزخ و مشكلات قبر و مواقف قيامت و شرمندگى در برابر خالق يكتا و شاهدان بر اعمال ديگر وجود اعراف موجبى براى جرئت پيدا كردن بر معصيت نخواهد بود. بلكه روزنه اميدى براى معصيت‏كاران است كه به سوى خداوند باز گردند و تصور نكنند كه ما ديگر جهنمى هستيم و بازگشت براى ما سودى نخواهد داشت.

در این زمینه هم به این پست از سایت نگاه کنید توضیحات تکمیلی هست:
http://www.t-pasokhgoo.ir/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%A2%D8%B3%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D9%85%D8%B9%D8%AC%D8%B2%D9%87-%D8%AC%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%AF-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%AE%D8%AF%D8%A7/%D9%85%D8%B9%D9%85%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86%DB%8C-%D8%B3%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86%DB%8C-%D8%B4%D8%A8%D9%87%D8%A7%D8%AA-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86%DB%8C-%D8%A2%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86/900-%D8%A7%D9%87%D9%84-%D8%A7%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%81.html

با سلام
عالم ذر یا عالم میثاق عبارت از زمان، مرحله، صحنه، موطن و یا جهانى قبل این جهان است که خداوند متعال تمام انسایى را که از صلب حضرت آدم علیه السلام مى‏باشند به صورت زرّات ریزى خارج نموده و بعد از تعلق ارواح به آن ذرات، از آنان میثاق و عهد بر ربوبیت خویش و نبوت انبیاى الهى و ولایت ائمه‏ معصومین علیهم السلام را اخذ فرموده است.
در اینکه این اخذ میثاق درجه عالمى و یا چه مرحله ‏اى رخ داده و کیفیت آن چگونه بوده است در ابتدا پاسخ روشنى از آیات قرآن کریم به دست نمى‏آوریم، روایات تشییع و تسنن هم با وجود کثرت، نتیجه‏ قطعى و نهایى را به سادگى ارائه ننموده و بدین خاطر، آرا و نظرات متفاوتى از سوى مفسرین و متکلمین و دانشمندان اسلامى پیرامون عالم ذر بیان گردیده است که در مجموع، آیات و روایاتى که پیرامون این عالم و میثاق، و خلقت و طینت انسان‏ها در دسترس مى‏ باشند میدان وسیعى راحت بررسى و پژوهش فراهم آورده است، ولى آنچه از مجموعه‏ آیات و روایات و نظرات، نصیب ما مى‏ گردد چنین است که ذات اقدس اله توفیق معاینه و شهود ربوبیت خویش را به تمام انسان‏ها عطا نموده و هر یک از آنان نوعى معرفت شهودى و حضورى به پروردگار خویش را داشته‏ اند، هر چند ممکن است بر اثر اشتغالات، نسبت به این معرفت و شهود دچار غفلت و فراموشى بگردند.
فرشته به آدم به معنای کاملش سجده کرده است.
در این مورد مقاله مفصلی در سایتم قبلا گذاشتم لینکش رو میزارم ببینید:
http://www.t-pasokhgoo.ir/%D8%B3%D8%A7%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%AD%D8%AB/%D8%A2%D8%B1%D8%B4%DB%8C%D9%88-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D8%A7%D8%AA/899-%D8%B9%D8%A7%D9%84%D9%85-%D8%B0%D8%B1.html