پرسش:
چرا نمى توان زن را در حال حيض طلاق داد؟
پاسخ:
با سلام و ادب
تمام احكام و دستورات اسلامى از طرف خداوند متعال توسّط رسولانش براى هدايت انسان به سوى كمال و سعادت فرستاده شده است و چون خداى متعال به تمام اسرار اين عالم - كه خود آن را به وجود آورده - آگاهى كامل دارد، تمام دستوراتش در تمام جزئيّات و كليّات، داراى حكمت ها و رموز است، ولى از آنجا كه علم بشر به جهان خلقت بسيار ناچيز است، استعداد درك بيشتر اسرار اين دستورات را ندارد. طلاق اگر چه حلال است و زن و شوهر در صورت عدم توافق، با طلاق خود را از قيد يكديگر خلاص مى كنند، ولى در بعضى روايات مى خوانيم كه طلاق نزد خداوند مبغوض ترين چيزهاست. اسلام راضى نيست كانون خانواده با بهانه هاى ناچيز از هم گسيخته شود و براى جلوگيرى از آن تدبيرهايى انديشيده است:
اوّلا: طلاق دادن مختص به مرد دانسته شده است; زيرا اگر زن نيز چنين بود از آنجا كه احساسات او بر انديشه اش غالب است، ممكن بود با كوچك ترين بهانه احساساتش تحريك شود و بدون كمك گرفتن از انديشه، كانون خانواده را ويران كند; ثانياً: فرموده كه طلاق در ايّام حيض صحيح نيست و اين نه به اين دليل است كه طلاق زن حامله صحيح نيست(چون طلاق زن هنگام حاملگى نيز صحيح است)، بلكه به اين دليل است كه در زمان حيض كه زن و مرد از هم جدا هستند و نمى توانند عمل زناشويى انجام دهند، طبعاً علاقه بين آن دو كمتر خواهد بود و مرد براى طلاق دادن زن آماده تر است; از اين رو اسلام فرموده است طلاق بايد در حالت پاكى زن انجام گيرد و در هنگام پاكى چون عمل زناشويى بدون مانع است چه بسا اگر اختلافى رخ داده باشد سرانجام به صلح و صفا ختم شود و موضوع طلاق خود به خود منتفى مى شود. اين حكم ممكن است اسرار ديگرى داشته باشد كه ما از آن بى اطّلاع هستيم.
چرا نمى توان زن را در حال حيض طلاق داد؟
پاسخ:
با سلام و ادب
تمام احكام و دستورات اسلامى از طرف خداوند متعال توسّط رسولانش براى هدايت انسان به سوى كمال و سعادت فرستاده شده است و چون خداى متعال به تمام اسرار اين عالم - كه خود آن را به وجود آورده - آگاهى كامل دارد، تمام دستوراتش در تمام جزئيّات و كليّات، داراى حكمت ها و رموز است، ولى از آنجا كه علم بشر به جهان خلقت بسيار ناچيز است، استعداد درك بيشتر اسرار اين دستورات را ندارد. طلاق اگر چه حلال است و زن و شوهر در صورت عدم توافق، با طلاق خود را از قيد يكديگر خلاص مى كنند، ولى در بعضى روايات مى خوانيم كه طلاق نزد خداوند مبغوض ترين چيزهاست. اسلام راضى نيست كانون خانواده با بهانه هاى ناچيز از هم گسيخته شود و براى جلوگيرى از آن تدبيرهايى انديشيده است:
اوّلا: طلاق دادن مختص به مرد دانسته شده است; زيرا اگر زن نيز چنين بود از آنجا كه احساسات او بر انديشه اش غالب است، ممكن بود با كوچك ترين بهانه احساساتش تحريك شود و بدون كمك گرفتن از انديشه، كانون خانواده را ويران كند; ثانياً: فرموده كه طلاق در ايّام حيض صحيح نيست و اين نه به اين دليل است كه طلاق زن حامله صحيح نيست(چون طلاق زن هنگام حاملگى نيز صحيح است)، بلكه به اين دليل است كه در زمان حيض كه زن و مرد از هم جدا هستند و نمى توانند عمل زناشويى انجام دهند، طبعاً علاقه بين آن دو كمتر خواهد بود و مرد براى طلاق دادن زن آماده تر است; از اين رو اسلام فرموده است طلاق بايد در حالت پاكى زن انجام گيرد و در هنگام پاكى چون عمل زناشويى بدون مانع است چه بسا اگر اختلافى رخ داده باشد سرانجام به صلح و صفا ختم شود و موضوع طلاق خود به خود منتفى مى شود. اين حكم ممكن است اسرار ديگرى داشته باشد كه ما از آن بى اطّلاع هستيم.
