پرسش:
آیا اگر نفرین بر حق باشد باید از گفتن آن خوداری کرد (به دلیل بازخورد آن) و آیا بازخورد خواهد داشت؟
پاسخ :
با سلام و عرض ادب و احترام
به طور كلي نفرين نمودن نسبت به دوستان و اطرافيان كار پسنديده اي نيست. انبياء و ا وليای الهي جز در موارد نادري كه مجبور مي شدند، قوم خويش را نفرين نمي نمودند. ايشان در اغلب موارد حتي نسبت به كساني كه به ايشان ستم روا مي داشتند و از پذيرش هدايت روي بر مي تافتند، دعا مي نمودند و از خداي متعال براي آنها هدايت و مغفرت مي خواستند.
نفرين در حقيقت نوعي انتقام گيري از كسي است كه ستمي از او به ما رسيده است. در فرهنگ اسلام عفو و بخشش و رحمت بر خشم و غصب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنين و نزديكان ترجيح داده شده است. در عفو لذتي است كه در انتقام نيست، همانگونه كه رحمت الهي برغضبش سبقت دارد .
مسلما هيچ يك از مؤمنان سزاوار نفرين و بدخواهي برادر مؤمن خويش نيست، بنا براین شما هم سعی کنید تا می توانید از نفرین کردن بر حق هم اجتناب کنید
نفرین اگر حق باشد باز خورد هم دارد ،يونس بن عمّار مي‌گويد: به امام صادق‌عرض كردم: همسايه‌اي از قريش دارم كه وي در كمين و در صدد اذيت و آزار من است و مرا نزد مردم ،رافضي خطاب مي‌كند و مي‌گويد: وي اموال را به جعفربن محمد مي‌رساند. حضرت امام صادق‌فرمود: او را نفرين كن به اين صورت كه در سجده آخر از دو ركعت اول نماز شب حمد و سپاس خدا را مي‌گويي و سپس بگو: خدايا فلان پسر فلان دربارة من چنين و چنان مي‌كند و مرا در معرض خطر قرار داده است.
خدايا وي را هدف تير سريع خويش قرار ده كه ديگر فرصت آزار مرا نداشته باشد و اجلش را نزديك كن و همين ساعت همين ساعت به سوي او بشتاب، من به دستور حضرت امام صادق‌عمل كردم، چون به كوفه بازگشتم از حال آن شخص پرسيدم، گفتند وي بيمار است، لحظاتي بعد صداي شيون از خانة او بر خاست و گفتند كه او مرده است."(1)
از آموزه های دینی نیز استفاده می شود که برخي از افراد كه مرتكب گناه بسيار بزرگ شده، با كردار ناپسند خود جامعه و نظام و كيان اسلامي را چه از لحاظ اخلاقي چه از حيث اجتماعي، سياسي و اقتصادي به خطر انداخته، نسبت به پيامبر خدا(ص) و رسالت او بيادبي و دشمني ميكنند؛ مستحق نفرين ميباشند. بنابراين، در امور مهم و كلان، هيچ ايرادي ندارد كه تخلف كننده، نفرين و لعن شود.
اما در امور غير مهم و جزئي كه لطمهاي به مسائل اخلاقي، اجتماعي و سياسي جامعه اسلامي نميزند؛ و همچنين نسبت به برخي افراد همچون مؤمنان و دوستان؛ نفرين نهي و منع شده است. ازاينرو، برخي روايات كه نفرين را امري حَسَن و جايز تلقي كرده است، مقصود نفرين به افراد خاص و مرتكبان خطاهاي بزرگ و اجتماعي ميباشد.(2)
پی نوشت ها:
1) ر. ك: وسائل الشيعه، شيخ حر عاملي، ج 7، ص 133 ـ 134، مؤسسه آل البيت: قم.
1) در اين باب نگا: بحارالانوار، ج 72، باب 106 و 107.
