پرسش:

   سلام بازم منم ... این بار دومم که دارم براتون email  میفرستم. میدونید اوضاع درون من دگرگون  شده، دیگه نمی فهمم دارم چیکار می کنم با اینکه می دونم خدا همش داره به من کمک می کنه ولی هیچ وقت درک نمیکنم که کیه، حسش نمی کنم هرچی از امام زمان کمک میخوام جوابم رو نمیده گاهی وقتها فکر می کنم که شاید انقدر ادم بدی شدم که حتی خدا هم دوست نداره جواب من رو بده. میدونید من 17 سالمه امسال کنکور دارم اما دیگه درس خوندن برام مهم نیست دیگه حتی دوست ندارم به کتابهام نگاه کنم (راستی چرا انقدر درس میخونیم چه فایده داره اخرش که میمیریم این ها که به دردمون نمیخوره) دیگه نمیدونم که چیکار کنم من دختر چادری هستم واقعا چادرم رو دوست دارم و بهش عشق می ورزم حجابم هم همیشه پیش نامحرم کامله، اهل کارهای بیخودی هم توی خیابانها نیستم ولی راستیش دیگه نمیتونم نمازهام را با میل و رغبت بخونم حتی به زور 2 رکعت نماز صبح تازه اون هم قضا میخونم. برادرم کلاس اقای صمدی و حسن زاده املی میره ولی نمیدونم که من چرا اینجوری شدم؟ انقدر گناه کردم و پیش خدا توبه کردم که دیگه از خودم بدم اومد گاهی وقتها فکر میکنم که اصلا این دعاها و توبه ها رو دارم برای کی میفرستم از همه عالم بدم اومده میدونم دارم کفر میگم و به خاطر این حرفهام سرم بلای اسمونی نازل میشه ولی خوب شما اخرین روزنه امید من هستین و من دارم فقط برای شما این حرفهام رو میزنم(حتی خجالت میکشم که به برادرم اینها رو بگم) بنظر شما خدا منی که ادم بدی هستم رو دوست داره چکارکنم که من رو دوست داشته باشه چکار کنم که امام زمان مثل بعضی ها بیاد تو خوابم 

پاسخ:

خواهر گرامی ؛با عرض سلام و آرزوی توفیقات الهی برای شما

 در مورد مطالبی که نوشتید ، باید خاطر نشان کنیم که در جای جای مطالب تان لطف خداوند را به شما می بینیم.

این که حال پشیمانی و توبه دارید. این که عذر تقصیر به درگاه الهی دارد. این که خود را پیش خداوند شرمنده و آدم بد و گناهکار می بینید.

همه این موارد ارزشمند است و خداوند این حالت را از انسان دوست دارد.
بازآي بازآي هرآن كه هستي بازآي    گر كافر وگبر و بت‏پرستي باز آي
 اين درگه ما درگه نوميدي نيست   صدربار اگر توبه شكستي باز آي      

خداوند کسانی را توبه می کنند و بسیار توبه دارند دوست دارد. ان الله یحب التوابین . بنابراین همین حالت توبه و ناله و زاری شما نشان آن است که انشاء الله  از محبوبان خدایی .

امام صادق(ع) مي‌فرمايد: « خداوند از ميان بندگانش آن كسي را كه در فتنۀ گناه واقع مي‌شود و بسيار توبه مي‌كند دوست مي دارد.»(2)

البته معنای حدیث آن نیست که انسان نسبت به گناه و ترک آن مراقبت نداشته باشد تا به دام گناه گرفتار شود و توبه نماید. بلکه انسان باید تلاش کند که تا جایی که امکان دارد ، گناه نکند ، زیرا همان گونه که در روایات آمده است : بدست آوردن توبه واقعی سخت تر از گناه نکردن است.

اولين مرحله كمال معنوي و سير وسلوك بيداري از غفلت است. اكنون كه از اعمال گذشته پشيمان شده و حقيقتا توبه كرده‏ايد به فكر آينده خود باشيد و در درجه اول سعي و كوشش خود را مصروف به اصلاح اموراخروي خود كنيد. حضرت علي(ع) در نهج‏البلاغه مي‏فرمايد:   من اصلح آخرته اصلح الله له امر دنياه  ؛   كسي كه اقدام به اصلاح امور اخروي خود كند خدا هم مشكلات دنيوي او را حل خواهد كرد. (نهج‏البلاغه، كلمات قصار 89). اگر در مشكلات تقوا پيشه كنيد خدا راه نجات را براي شما باز خواهد كرد و از راهي كه گمان نداريد براي شما روزي مي‏رساند.   من يتق الله يجعل له مخرجا ويرزقه من حيث لايحتسب  ، (طلاق، آيه 2 و 3

 در مورد گذشته‏ها نگراني نداشته باشيد. خداوند فرموده است كه: همه گناهان را مي‏آمرزد   ان الله يغفر الذنوب جميعا  ، (زمر، آيه 53). در روايات آمده است كه: خداوند بعد ازتوبه بنده گناهكار گناه او رامي‏پوشاند حتي دو فرشته‏اي كه اعمال او را مي‏نوشتند و زميني كه روي آن گناه كرده همه اينها گناه او را فراموش مي‏كنند. خداوند ستارالعيوب است و گناهان بزرگ‏تر از گناه شما را هم بخشيده است.
    هرگز از رحمت واسعه الهي مأيوس نباشيد كه اين خود بزرگترين گناه است. قرآن مي‏فرمايد:   لا تيأسوا من روح الله انه لا ييأس من روح الله الا القوم الكافريون      ازرحمت الهي مأيوس نشويد چرا كه اين افراد و قوم كافرند كه از رحمت خداوند مأيوس و نااميد مي‏شوند ، (يوسف، آيه 87). بنابراين اگر چه در گذشته مرتكب گناهاني شده‏ايد ولي اكنون كه توبه كرده‏ايد و پشيمان شده‏ايد، خداوند شما را پذيرفته است و مطمئن باشيد كه رحمت، فضل و بخشش خداوند بزرگتر و بيشتر از گناه و خلافت‏هاي گذشته شماست و فرصت كافي براي جبران گذشته مسلما داريد و قدم اصلي و گام مهم را در اينجهت برداشته‏ايد و بقيه راه را مي‏توانيد به تدريج بپيماييد و هيچ دير نشده است و دير نمي‏شود.
•    
انسان همواره بايد از گذشته‏هاي سوء نگران و نسبت به آينده خود نيز بيمناك باشد در عين حال اين خوف و اندوه هرگز نبايد به گونه‏اي باشد كه انسان را مايوس و نااميد سازد. چه اين خود گناهي كبيره و دامي ابليسي است. خداوند منان رحمتي بي پايان دارد و از همه بندگان گنهكار خود دعوت نموده است كه به او التجا نموده و به سوي رحمت بيكرانش دست نياز بگشايند و وعده داده است كه اگر توبه نموده و دست از زشتي‏ها بشويند همه گناهان را خواهدبخشيد و آنان را مشمول لطف و كرم بي منتهاي خود خواهد كرد. از امام باقر(ع) روايت است:   ليس من عبد مومن الاو في قلبه نوران نور خيفه و نور رجا لو وزن هذا لم يزد علي هذا ولو وزن هذا لم يزد علي هذا    ؛ هيچ بنده مومني نيست جزآنكه در ضميرش دو نور تابان است: «نور خوف» نسبت به كرده‏هاي پيشين و فرجام پسين و «نور اميد» به فضل و رحمت پروردگار. كه اگر هريك با ديگري سنجيده شود هيچ يك فزوني نخواهد يافت (وسائل، ج 2، ص 488). بنابراين بايد با حفظ حالت التجا و تضرع دائمي در برابر خداوند اميد و رجا به عنايات واسعه خداي رحمان و بنده نواز را نيز در دل بالا بريد و رجا را همسان دردل جاي دهيد. زيرا غلبه خوف موجب يأس و غلبه رجا موجب جرئت بر گناه است ، ولي تساوي آن دو بهترين عامل بازدارنده از گناه و تشويق كننده به توبه و انجام عمل صالح مي‏باشد.
    نكته ديگر اين كه اساسا يأس از رحمت خدا ناشي از نقصان معرفت و يقين است. با تقويت اين دو انسان هرگزگرفتار يأس و نوميدي نخواهد شد.
    حقيقت توبه و استغفار، پشيماني از گناه گذاشته و عزم و تصميم بر عدم ارتكاب آن در آينده است و اگر اين حالت براي كسي پيش آمد، اين نشانه توبه واقعي است و پذيرفته شدن توبه واقعي حتمي مي‏باشد. پس ما بايد سعي كنيم توبه‏مان استغفار حقيقي باشد.

اما طريق تحصيل محبت و عشق الهي ،عبارتند از:
 1- معرفت خدا: عشق به خدا در قدم اوّل متوقف بر معرفت و شناخت حقيقي پروردگار است. از اين رو در روايت آمده است: "كسي كه گناه مي كند، خدا را به مفهوم واقعي نمي شناسد".[1]
البته معرفت عقلاني كافي نيست. بايد امدادها و الطاف و صفات جمال را بشناسد تا عواطف بر انگيخته شود.
آن كس كه تو را شناخت جان را چه كند فرزند و عيال و خانمان را چه كند
ديوانه كني، هر دو جهانش بخشي ديوانة تو هر دو جهان را چه كند
2- ياد خدا به صورت ذكر جلي و خفي. همواره خدا را حاضر و ناظر و حامي و پشتيبان دانستن.
رسول خدا(ص) مي فرمايد: "خداي عزّوجلّ فرموده است:‌ هنگامي كه بنده سرگرم و متوجه به من باشد حاجت و لذّتش را به ياد خود قرار مي دهم و چون با او اين سلوك و رفتار را داشته باشم او به من عشق مي ورزد و من به او عشق مي ورزم. در اين صورت حجاب ميان خود و او را بر مي دارم و او جز مرا نمي بيند".[2]
3- انجام واجبات و ترك محرمات: قرآن مجيد مي فرمايد: "قل إن كنتم تحبّون الله فاتبعوني يحببكم الله؛ بگو اگر خدا را دوست مي داريد، از من كه پيامبر اويم پيروي كنيد تا خدا هم شما را دوست بدارد".[3]
امام باقر(ع) به شخصي مي فرمايد: "معصيت پروردگار مي كني، با اين حال اظهار محبت او مي نمايي؟! به جانم سوگند! اين كار عجيبي است. اگر محبت تو صادقانه بود اطاعت فرمان او مي كردي زيرا كسي كه ديگري را دوست دارد از فرمانش پيروي مي كند".[4]
4- زهد و بي رغبتي به دنيا: محبت به خدا با محبت به دنيا نمي سازد چنان كه امام علي(ع) فرمود: "اگر خدا را دوست داريد از دلتان محبت دنيا را خارج كنيد".[5] حب دنيا انسان را به سوي ماديات و جاه ومقام و مال و منال مي كشاند. حب الهي به سوي خدا جذب مي كند، هر كدام غالب شود، انسان آن خواهد شد.
موفق باشید.

[1] بحارالانوار، ج 75، ص 174.
[2] كنز العمال، ج 1، ص 433.
[3] آل عمران (3) آية 31.
[4] تحف العقول، ص 214.
[5] غررالحكم، ج 3، ص 22.