به نام خدا
پرسش:
سلام در مورد"مسخره کردنها،پوزخندها،بی مهریها،بی توجهی ها\"که گفته بوديد جسارتا يه مطلبي از تجربه شخصي خودم بگم.
يقين دارم که اگه نيت خالص خالص باشه ، مهم نیست ضمن اينکه تا حدی ناراحت کننده اس. اين جمله تون،امروز تو هم پشت خاکریز اعتقادات دینی بایست
داغ دلمو تازه کرد.جاش نيست که چراشو بگم.يه مواقعي اينقدر شرايط درهم و برهم ميشه که آدم نمي دونه بره درسته يا بمونه؟
ايستادن پشت خاکريز اعتقادات ديني که شما ازش حرف ميزنين نه اعتقادات ديني که توی جامعه
متداوله واقعا **کمرشکنه**درسته که ارزش جون دادن رو هم داره**ولي ** در صورتي که تشخيص آدم درست باشه.
ممنون از جوابتون التماس دعا
پاسخ:
اولا : سلام ، خواهشمندم ، یه بار دیگه به دقت ، پاسخ قبلی ام رو بخونید،
همه مطالب شما از اول همون تایید نظرحقیره! فقط همون ** ولی ** خراب کرده
خودت میگی : ارزش جوُن دادن رو داره ، ولی ....... ولی، بی ولی.
شهدا نگفتند : **ولی**.
گفتی : کمر شِکَنه ! آره که کَمَر شِکَنه ، مگه اونایی که وایستادن کمرشون نشکست؟! سرشوُن ، با تیر مستقیم تانک ،نرفت ؟! دست و پاهاشوُن قطع نشد ؟! اما وایستادن
خیلی از بچه های واحد ما ، واحد تخریب، دست و پا قطع و از یک چشم نابینا شدند، اما تا آخر جنگ جبهه رو رها نکردن .
خلاصه، بهشت را به بها میدهن ، نه به بهانه. بهاشَم ، کَمَرشِکَن است
گفتید تشخیص آدم درست باشه!
زمان جنگ و الان ، توی هر کاری آدم چطوری به تشخیص درست میرسه؟
وقتی میخوای جایی بِری ، اما اطلاعات نداری ، راه رو بَلَد نیستی،،، چکار میکنی ؟ خُب از راه بَلَد میپرسی ! از متخصصش سئوال میکنی
منبع:فرمانده مقر شهدای رضوی-علیرضا دلبریان