امام صادق(ع) در سال ۸۳ هجری مصادف با سالروز ولادت رسول خدا (ص) به دنیا آمدند.
امام صادق (ع) چهار هزار شاگرد در دوران خلفای اموی و مروانی پرورش دادند و با دو خلیفه عباسی نیز دست و پنجه نرم کردند، ایشان در این شرایط سخت علوم اهل بیت و احکام الهی را به خوبی منتشر کرده و شاگردان برجسته‌ای به جهان اسلام تقدیم کردند.
سیره عملی زندگی ایشان در ادامه خط انبیاء و اولیاء الهی بود، ایشان به لحاظ اخلاقی، رفتاری، علمی و پرورش انسان‌های شایسته به جایی رسیدند که از برکت وجود ایشان شاگردانشان به مقام مخبتین رسیدند. مخبتین کسانی هستند که درجه‌شان از اسلام، ایمان، تقوا و احسان بالاتر از بقیه بوده و از محسنین نیز والاتر هستند و شاگردان امام صادق (ع) نظیر عبدالله بن جندب به این مقام رسیدند.
بنابراین مخبتین عظمت، بلندی و اوج مقام تربیتی امام صادق (ع) را گرفتند و شاگردانی نمونه برای امام صادق (ع) شدند در هر صورت امام در شرایط سخت خلفای مروانی، اموی و عباسی خط انبیاء را ادامه داده و در نهایت نیز انقلاب‌هایی که در این دوره شد نشانه هدایت و راهنمایی‌های ایشان بود چرا که ایشان جامعه را به نقد کشیده و انحرافات را تذکر می‌دادند و در نهایت مؤمنین را از خطر سهمگین گناه و اشتباه نجات می‌دادند.
ایشان به ویژه شیعیان و اسلام ناب را مورد پوشش خود قرار داده بودند تا جایی که سرانجام توسط منصور دوانیقی مسموم شده و به شهادت رسیدند.
در کتاب شریف تحف العقول وصیت و سفارش مفصل امام صادق (ع) به شاگرد برجسته‌شان عبدالله بن جندب آمده است و نخستین نکته‌ای که امام متذکر شدند نیز مسئله آخرت و قرار گرفتن آن روبه روی دارالغرور است. ایشان دنیا را خانه فریب دانستند و گفتند که ابلیس دراین خانه دام پهن کرده و مثل صیادی که به دنبال شاگرد پرندگان است، انسان‌ها را فریب می‌دهد.
بنابراین اولیاء ما کسانی هستند که آخرت در چشمشان بزرگ شده است و اگر بخواهیم به نگاه معرفتی دنیای آخرت برسیم به تعبیر امام صادق (ع) باید آخرت در چشم‌هایمان بزرگ شود.
