پرسش:
آیا وعده ی شفاعت و امید به آن گناهکاران را جری و جسور نمیکند؟
پاسخ:
سلام علیکم
اگر وعده شفاعت و پذیرش آن برای هر کس و با هر انگیزه و عملی قطعی بود،شاید عامل جرات انسان به گناه می شد،اما ایمان به شفاعت در صورتی که برای انسان معلوم نیست مشمول آن می شود یا نه،یا فلان گناه را هم شامل می شود یا نه,و یا این شفاعت قبل از عقوبت ها و قهر الهی است یا بعد از مدت ها کیفر و شکنجه دیگر سبب جرات بر گناه نمی شود.
مثلا اگر یکی از بانکها اعلام کند که به تعدادی جایزه میدهد,آیا این وعده مشترکین در آن بانک را دلگرم و نور امید میدهد,ولی جرات خرید با تکیه به پولی که از جایزه بدست خواهد آمد را به انسان نمیدهد و گرنه هرگز به امید جوائز احتمالی بانک خرید نمی کند,زیرا نه برنده جایزه معلوم است نه مبلغ و تاریخ پرداخت آن.
ثانیا:مگر توبه و قبول آن سبب جرات بر گناه می شود؟زیرا توبه هم نور امیددر دل گنهکاران می تاباند,پس توبه هم باید انسان را جری کند؟ولی چنین نیست زیرا معلوم نیست خداوند توبه از کدام گناه و از کدام شخص و در کدام شرایطی را می پذیرد.
به علاوه شرایط شفاعت چنانکه گذشت باعث رشد افراد است نه جرات بر گناه آنان.
موفق باشید.
