پرسش: 

انسان وقتی می میره آیا در یکعالم بی خبری میره تا قیامت یا نه زندگی می کنهوروحش زندست؟سوال دیگم هم اینه که اگه کسی فرضا پسری عاشق دختری باشهتوی دنیا وتاآخرین لحظه عمرش برای بدست آوردن اون دختر تلاش کنه واز خدا هم کمک بخواد که به اون برسه واگه نرسه مرگا از خدا بخوادوبعد در یه حادثه ای فوت کنه وعاشق وآرزو به دلاز این دنیا بره واون دختری هم که خیلی دوسش داشته تنها بمونه وعاشق اگه یه روزیمرگ اون دخترم برسه آیا اون دو نفری که عاشق هم بودن توی عالم برزخ به هم می رسند یا خیر؟یعنی به نوعی آدما توی اون دنیام همو ملاقات می کنند وتا روز قیامت با هم هستند یا خیر؟

 پاسخ: 

با سلام و عرض ادب و احترام 

پرسش شما شامل دو بخش است که به تفکیک به پاسخ آن می پردازیم:
در بخش اول پرسیده اید که« انسان وقتی می میره آیا در یک عالم بی خبری میره تا قیامت یا نه زندگی می کنه وروحش زنده است؟»
پاسخ آن است که انسان وقتی می میرد وارد عالم دیگری به نام برزخ می شود و تا قیامت به زندگی برزخی خود ادامه می دهد وروح وی منتقل به بدن برخی می شود ؛ زیرا در هیچ مقطعی روح بدون بدن نخواهد بود وروح برای همیشه زنده است ودر عالم برزخ روح با بدن مثالی و برزخی به زندگی خود ادامه خواهد داد و در عالم قیامت مجددا روح به بدن دنیوی بازگشت می کند.
با اين بيان برزخ از هنگام مرگ انسان شروع شده و تا قيامت ادامه خواهد داشت .
تفاوت برزخ با قيامت در جهات گوناگوني است كه به برخي از آنها اشاره مي كنيم :
الف ) قيامت بعد از منقضي شدن اين دنيا است ، در حالي كه برزخ با مردن افراد آغاز مي شود
.ب ) در عالم برزخ روح با بدن مثالي ( اجساد لطيف ) همراه است كه نه به كلي مجرد است و نه مادي محض ؛ بلكه داراي يك نوع ( ( تجرد برزخي ) ) است و بدين صورت به حيات خود ادامه مي دهد، در حالي كه در قيامت روح با ( ( بدن جسماني ) ) همراه است كه نظير همين بدن مادي دنيوي است .
ج ) نعمت هاي بهشتي در قيامت به مراتب از نعمت هاي برزخي والا تر است ؛ هم چنان كه عذاب دوزخي از عذاب برزخي بسي سخت تر است .
ابوبصير از امام صادق ( ع ) نقل مي كند كه فرمودند : ( ( مومنان در حالي كه در عالم برزخ برخوردار از نعمت اند، پيوسته مي گويند : ( ( ربنا اقم لنا الساعه وانجز لنا ما وعدتنا؛ پروردگارا قيامت را برپا كن و وعده هاي خود را درباره ً ما محقق ساز ) ) . و برعكس مشركان در حالي كه در برزخ معذبند، پيوسته مي گويند : ( ربنا لاتقم لنا الساعه ولا تنجزلنا ماوعدتنا ؛ پروردگاراقيامت را برپا مساز و وعده هاي خود را درباره ما محقق نفرما ) ) ، (1)
جهت اطلاع بيشتر در اين زمينه ، رجوع کنيد به : 1- پيام قرآن ، ج 5، ص 443 2- منشور جاويد، ج 9، ص 232 3- تفسيرنمونه ، ج 14، ص 310 ;
در مورد بخش دوم پرسش شما که گفته اید «اگه کسی فرضا پسری عاشق دختری باشه توی دنیا وتاآخرین لحظه عمرش برای بدست آوردن اون دختر تلاش کنه واز خدا هم کمک بخواد که به اونبرسه واگه نرسه مرگا از خدا بخواد وبعد در یه حادثه ای فوت کنه وعاشق وآرزو به دل از این دنیا بره واون دختری هم که خیلی دوسش داشته تنها بمونه وعاشق اگه یه روزی مرگ اون دخترم برسه آیا اون دو نفری که عاشق هم بودن توی عالم برزخ به هم می رسند یا خیر؟یعنی به نوعی آدما توی اون دنیام همو ملاقات می کنند وتا روز قیامت با هم هستند یا خیر؟»
در باره دیدن دوستان و عاشقان در عالم برزخ ، دو گونه روایات قابل طرح است:
1ـ در برخی روایات آمده است: «العبد مع مَنْ أحبّ(2)؛ انسان با کسی خواهد بود که او را دوست دارد» و در روایت دیگری آمده: «أنت مع مَنْ أحببتَ(3)؛ شما با کسی خواهید بود که را دوست داری» هم‌چنین آمده: «المرء مع مَنْ أحبّ(4)؛ آدمی با کسی است که او را دوست دارد».
مصداق حقیقی این گونه روایات، عشق و محبت الهی است، نیز عشق به انسان کامل (پیامبر و اهل بیت) و یا عشق به اعمال صالح نظر نماز، روزه، حج و مانند آن، که سبب می‌شود عاشق در آخرت با محبوبش محشور باشد، ولی شاید از اطلاق روایات بتوان استفاده کرد انسان هر کسی را با هر انگیزه دوست داشته باشد و محبت او در دلش ریشه کرده باشدچه عشق‌های الهی و چه عشق‌های غیر آن، مانند عشق‌های زمینی در عوالم بعد از دنیا نظیر برزخ، با محبوب خواهد بود.
2ـ در گونه دیگر از روایات آمده است که ارواح مؤمنان پس از مرگ همه در وادی السلام جمع‌اند و با همدیگر سرگرم گفتگو هستند، ولی ارواح کفار همه در وادی به نام «برهوت» جمع‌اند(5).
طبق این دسته از روایات شاید بتوان گفت: اگر عاشق و معشوق هر دو اهل ایمان و تقوا باشند، در عالم برزخ در وادی السلام با هم خواهند بود اما اگر بی‌ایمان باشند، در وادی «برهوت» با هم دیدار خواهند داشت.
در هر دو صورت در برزخ به همدیگر خواهند رسید، ولی اگر در برهوت باشند، دیگر جایی برای عشق و خوشی آنان وجود ندارد و از عذاب برزخی پیوسته در رنج‌اند، به گونه‌ای که عشق و محبت وخوشی برای آنان نخواهد بود.
پی‌نوشت‌ها:
1) بحارالانوار، ج 6، ص 269 و 270
2، 3 و 4ـ میزان الحکمه، ج 2، ص 243، نشر مکتب الاعلام الاسلامی، قم، 1403ق.
5ـ سید حسین تهرانی، معادشناسی، ج 3، ص 233 تا 235، نشر حکمت، 1403ق.